Bülent Tanör'ü kaybettiğimizi, önceki gün, Brüksel'den Berlin'e giderken öğrendim. Tanör'ün aramızdan ayrılması bugün duyduğum herşeyden, aldığım her haberden daha önemli.

Onun kaybı Türkiye'nin kaybıdır, bilimin kaybıdır. Ve telafisi yoktur.

O, büyük hocalar, büyük aydınlar kuşağının son temsilcilerindendi. Bu dünyadan göç ettikleri zaman yerleri doldurulamayacak ve yaptıkları, yazdıklarıyla yıllarca anılacak insanlar sınıfındandı.

12 Mart'tan başlayan, 12 Eylül günlerine ve 28 Şubat'a uzanan kritik siyasi süreçte dimdik duruşu, verdiği demokrasi mücadelesi, bilginin objektifliğini koruma kavgası kelimenin gerçek anlamıyla bir "aydın modeli" oluşturmuştu.

Türkiye'nin siyasal ve anayasal sistemini didikleyerek müthiş isabet, müthiş bilgi-sezgi gücüyle analiz eden, bu analizleriyle kendi nesli dahil olmak üzere onu takip eden onca kuşağın bilgi dağarcığını şekillendiren çalışmalarıyla, öğrencisi olunsun olunmasın, varlığı bilinsin bilinmesin, 30 ila 50'li yaşlarda seyreden hemen herkesin doğrudan ya da dolaylı hocalarından birisiydi.

Ufuk ve pist açanlardandı. Söyledikleri ve yazdıklarıyla zaman içinde herkese malolan, anonim hale gelen siyasi bilgi ve bilinç birikiminde özel yeri olanlardandı.

Bülent abi hastaydı. Son yıllarını böyle geçirdi. Arzu ettiklerinin hepsini yapamadı, bahsettiği son kitabını da yazamadı. Geniş kitleler onu TÜSİAD için hazırladığı "demokratikleşme raporu" ile tanıdı. Kamuoyu önüne çıkmak için en son çabalarını da, Kemal Alemdaroğlu'nun haksız ve arsızca saldırısına uğradığı, ucuz karalama kampanyasına maruz kaldığı zaman gösterdi.

Onu en son o günlerde, bundan bir yıl kadar önce görmüştüm. Evine gitmiştim, ağrılar içinde ama kişilik olarak dimdik ayaktaydı. Benim ve Cengiz Çandar'ın hakkında yazdığımız duygu ve sevgi yüklü, onu aydın yönüyle anlatan yazılardan söz etmişti. "Çok duygulandım, hayat işte böyle bir şey kardeşim. Önemli olan bunlar" demişti. Belki de ardından yazılacak yazıları ölmeden okumuştu, belki de o duyguyu yaşamıştı.

Bülent abinin ölümüyle benim de içimden bir şeyler koptu.

Onun benim hayatımda, özellikle 23-34 yaş dilimimde çok önemli ve özel bir yeri oldu. Fransa'da öğrenimimi tamamlayıp İstanbul'a geldiğim zaman eşi Öget'le yani "pisi"siyle birlikte ilk tanıdığım insan oydu. Evlendiğim gün yanıbaşımdaydı, boşandığım gün de... Üniversiteye onun telkinleriyle asistan oldum. Doktora konumu onun yardımı ve yönlendirmesiyle seçtim. Konuya onun verdiği bilgiler ve belgelerle girdim. Aslında farkında olmadan onun izini sürdüm. Düşüncelerim hakkında söyledikleri benim için hep önemli oldu. Sık görüşmediğimiz dönemlerde, son 6-7 yıl içinde bazı yazılarım için "Bülent abi ne der acaba" dediğim çok olmuştur. Beğenmez diye ondan kaçtığım da olmuştur. Beğenisini her ifade edişi ise bende çok şeyin fevkinde bir etki yapmıştır.

Arkadaşlığı ve hocalığı sadece sohbetlerde, tartışmalarda olmadı, hayatta da oldu. En güzel balıklar onun ve Öget'in evinde yendi. En güzel zeybekler orada oynandı. En hoş piknikler onlarla yapıldı.

O adam gibi bir adamdı. Sadece benim için değil, çevresindeki herkes için bir modeldi.

İstanbul Siyasal Bilimler Fakültesi'nde asistanlık yaptığım dönemde Süheyl Batum'lu, Tayfun Akgüner'li, Haluk Burcuoğlu'lu futbol takımımızın kaptanıydı. Şehir dışına maçlara giderdik; bana sahada kızar, topu ayağımda çok tuttuğum için "merdanenin etrafında dönme" derdi. Daha sonraki yıllarda her konuda her saçma davranışımda, her ağırdan alışımda kendi kendime "oğlum merdanenin etrafında dönme" deyişim o günlerden kalmadır.

O ciddi işler ve fikirler arasında yaşamayı herkesten çok bilirdi. Etrafına enerji, coşku, pozitiflik saçardı. Bir ara arkadaşlarıma Yunan dansları öğretirken, ortak dostumuz Nakiye'nin evindeki derslere güleç yüzüyle herkesten önce o koşar gelirdi.

Ben insan ve dost olarak ona hep borçlu kalacağım, onu hep özleyeceğim ve anacağım.

Türkiye ve aydını ise onu daha çok yadedecek.

ALİ BAYRAMOĞLU

Künye

Temsilcilikler

ReklamTarifesi

AboneFormu

MesajFormu