140 yıllık köklü geçmişe sahip İETT'de 1960'lı yıllarda yüksek mimar Genel Müdür Sedat Erkoğlu, otobüslerde daha nezih bir hava eseceği ve arada sırada çıkan ufak münakaşaların önleneceği düşüncesiyle kadın biletçileri işe aldı. Zorlu imthanları geçen ve 1959'un son aylarında işbaşı yapan 20 kişilik kadro, 5 yıl çalıştı. Fakat erkek biletçilerin "biz gece çalışıyoruz, onlar niye çalışmıyor?" tepkisi üzerine farklı alanlara kaydırıldılar. Bir tek Ayşe Tuncalılar kaldı.
Tuncalılar hem yolculara bilet kesiyor hem de rehberlik ediyordu... "İETT'ye kadın biletçi arandığını gazetelerden öğrendim. Şişli garajında imtihana girdim. Muvaffak olunca kursa tabi tuttular. O zamanlar hem şoför hem biletçiler hatlara çıkıyor; bütün semtler, duraklar sahada tatbik edilerek öğretiliyor. Bu yüzden biz sadece bilet kesmiyorduk, aynı zamanda yolculara rehberlik ediyorduk. Zaten kadın biletçileri, daha tertipli oldukları ve insanlarla yakından ilgilendikleri için istediler. İstanbul gibi bir şehirde kalite getirsin, nezih ve kibar olsun diye."
"Hoşgörüsü olan, vazifesini iyi yapan insana yolcular gayet saygılı davranırdı. Karşılıklı hoşgörüyle iyi muamele bütün sorunları çözer. İstanbul'un her bölgesinde çalıştım. Sahil yolunu kimse istemezdi, kalabalık oluyor diye. Ben denizi sevdiğim için özellikle Sarıyer'i tercih ederdim."
"Ben yüksek hasılat yapardım. Bir günde yüz lirayı buluyordum. Bir sabah işe gittik. Ayhan Işık'la Türkan Şoray 'Otobüs Yolcuları' filmini çekiyordu. Ben üniformamlaydım. Ayhan Işık beni fark etti, "Hanım çok güzel, onu da dahil edelim" dedi. Türkan Şoray, istemedi beni. Yok dedi, ben kabul etmem. O gün Ayhan Işık yemekhanede bizimle birlikte yemek yedi, masa tenisi oynadı. Sokaklarda zor yürüyordum. Hususi olarak geliyorlardı ki kadın biletçi varmış, çok güzel, hostes, seyredelim diye."
