Birinci Dünya Savaşı'ndan sonra Ortadoğu'nun gelişi güzel bölünmesi ve çeşitli işgaller nedeniyle bölünen İslam Dünyası o zamana değin bir bütün halindeydi. İlim ve fikir âlemini de içinde barındıran bu birliğin en önemli kollarından biri Hindistan havzası idi. Bu havzada yüzlerce âlim ve dini önder yetişmiş, gerçek dinin temsilcileri ilim üretmeye devam etmişti.
Ancak İngiltere'nin Hindistan'ı işgal etmesiyle birlikte Hindistan'ın bir daha birleşmeyecek bağları İslam Dünyası'ndan kopmuştu.
Nakşi şeyhi Mevlana Halidi Bağdadi İngilizlerin çabasının sadece Hindistan'la sınırlı kalmayacağını gelecekte tüm dünya üzerinde hâkimiyet kurma telaşına düşeceğini öngörmüştür. Ve başta Osmanlı olmak üzere tüm İslam coğrafyasını İngiltere'nin haksız mücadelesine karşı uyarmıştır. Batı sömürgesine karşılık devlet büyükleri ve toplumun ileri geleleriyle görüşmeler yaparak siyasi anlamda da bu uyarının dikkate alınmasını sağlamıştır.
Bağdadi'nin yaydığı fikirler ile Abdülhamid İslamcılığı ile kesişerek söz konusu niyetlerin gerçekleşmesini engellemek amacıyla mücadeleye devam edildi. Osmanlı'nın son yüzyılında yaygınlaşan batı etkisindeki fikirler üç akımın çıkmasına sebep oldu; Osmanlıcılık, Türkçülük ve İslamcılık…
Namık Kemal'den Enver Paşa'ya, Sultan Abdülhamid'den Mustafa Kemal Atatürk'e kadar birçok fikir ve siyaset adamı bu tartışmaların gölgesinde yetişmiş, onlarca düşüncenin bu arada “İslamcı” olarak nitelenen akımların temelleri bu dönemde atılmıştır.
