Futbolun evrenselliğinde en önemli gerçek hiç kuşku yok ki kesin kuralları olmasına rağmen bu kuralların yoruma açık olması. Mesela; 57. dakikada kale alanı içinde Uğur ve Zeki arasında bilardo topu gibi dönen topun ellerle temasını yok sayamayacağımız gibi. Ya da 77. dakikada Zeki'nin pasında Yusuf topa dokunmamasına rağmen ofsayt bayrağı kalkması gibi. Siz penaltı değil dersiniz, çıkar birileri penaltı der ama maçın hakemi olarak sizin pu pozisyonu görmemezlikten gelme lüksünüz yok. Hep diyorum ya bırakın Cüneyt Çakır olmak sevdasından hakem olun yeter.

Trabzonspor, Kayserispor ile sezonun final düzeyinde bir maça çıktı. Bu maçın sonucu bordo-mavili takımı ya tamamen korku tünelinin içine mahkum edecek yada ışığı görmesini sağlayacaktı. İşte bu tedirginlikle başlayan maçın ilk 10 dakikası rakip takımın biraz olsun hareketliliği ile geçtişse de Trabzonspor önce oyuna dengeyi getirdi, ardından da ev sahibi ekipten Murat Duruer'in sakatlanıp çıkmasıyla da oyun üstünlüğünü eline alıp Bero ile sonuç olarak da öne geçti. Aslında oyunun son bölümüne kadar Trabzonspor, farkı arttıracak pozisyonlarda buldu ama bunda başarılı olamayınca rakibinin iştahını açtı.

Bu maçın yorumunun uzun uzadıya yapılması sadece zorunluluktan olur. Vasata ulaşamayan bir futbol oyununun tribündeki dostluğun seviyesinin çok gerisinde kalmasından yolu çıkarsak oyunu oynama özelliği olmayan iki takımın sahanın tamamını kullanarak futbolu zenginleştirmek zaten hayal olur.

Savunma güvenliğini ön planda tutup, bu güvenliğini Aytaç ve Okay ile arttıran Trabzonspor, Mehmet Ekici'nin üçüncü bölgeye taşıdığı toplarla başarılı olmayı hedefledi ama gol farklı bir organizasyonla geldi. Takım savunmasını henüz oturtamamış, hücum anında da yeterli konsantrasyonu bir türlü sağlayamayan bordo-mavililer oyun olarak olmasa da skor olarak altın değerinde üç puan buldu.