Dünyanın derdi kendiyle, sen, kendi derdine yan, dedim ve başladım.

Tövbeler olsun, bin kere, yüz bin kere tövbeler olsun, tövbenin tövbesi olsun, bir daha tövbeye tövbe ettiren tövbenin de tövbesi olsun, dedim.

Gecenin zifirine, günün nuruna, dilsiz çocuğun duasına, toprağın ıslak bağrına, yokluğunu varlığıyla saran kudretine şükürler olsun, dedim.

Beni, kendi ölümüne ağlayanlardan eyle, bana acı, bana merhamet eyle, dedim.

Renklerin sahibi sensin, bilmediğim renkleri bana gösteren, bilemeyeceğim renkleri bana gösterecek olan sensin, beni renksiz bırakma, dedim.

Her şeyin tamamını bilen sensin, ulaştığım yerin, varacağım yer olmadığını bana anlatacak olan sensin, beni yolsuz bırakma, dedim.

Atım yok olsun, süngüm kırık olsun, kibirle ışıldayan kılıçların şehvetinden, gururla dalgalanan rüzgarın şerrinden koru beni, dedim.

Başımı eğ, sana bakmayan gözümü toprağa döndür, hesabımı boynuma as, gövdemi benden uzaklaştır, suyumu kes, ağzımı kurut, dilimi sustur, kelimelerimi yak, “Allah yeter” diyenlerden eyle, dedim.

Tövbeler olsun, tövbelerin tövbesi olsun, binlerce kez tövbeler olsun, dedim…

Tövbeye yüzü olmayan bu zavallının tövbesine zerre miskal merhamet eyle, bir damla gözyaşını, bir cehennem söndürecek derya eyle, dedim.

Gelişimi, gidişime şahit kıl, boşluğun sarhoşluğundan kurtar beni, aklımı tamir et, nefsimi mahkum et, dedim.

Kendinden ibret alanlardan, kendine acıyanlardan, kendini yakanlardan eyle, dedim.

Büyük rahmetin, büyük müjdenin ayına beni ulaştırdın, bu sefer hakkıyla anlamayı nasip eyle, kuruluşuma ve kurtuluşuma vesile kıl, dedim.

Hükmü, hikmeti ve niyeti ömrün son demindeki bayramla bitecek ramazanlar ver, dedim.

İmkânımı böl, zaferimi paylaştır, yükümü hafiflet, dedim.

Dünyanın derdini, kendi derdine tercih eden şu çelimsiz aklıma akıl ver, akıl ver Ya Rab, akıl ver Ya Rab, akıl ver Ya Rab, dedim ve sustum…