Kediler evlere çekilip rehavete düştü düşeli fareler de çok rahatmış! Neden mi? Çünkü ev kedileri durmadan tıkındıkları için artık fareleri kovalamıyorlarmış. Bunu NTV''nin web sitesindeki bir haberden öğrendim. Edinburg Üniversitesi tarafından yapılan bir araştırma, bana gerçekten enteresan gelen gerçeği gözler önüne sermiş. Veterinerler ev kedilerinin sahiplerinin yaşama biçimlerini taklit eder hale gelmişler. Tabii bu tam olarak kedi iradesi ile olacak bir iş değil, sahipleri kedilerini kendilerine benzetmişler demek daha doğru. Kedilerin “çok tıkınan az hareket eden” şeklinde tarif edilebilecek bir gündeliğe kolay razı olmayacakları aşikâr... Evler, özellikle de oda-salon hesabıyla sınırlı apartman daireleri kedilerin hareket alanlarını doğal olarak kısıtlıyor. Kediler de sahiplerinin verdiği her türlü abur cuburla bu sıkıntılarını gidermeye çalışıyor. Bunun sonucunda hızla obezleşiyor, yerlerinden kalkamayacak ya da bunu asla istemeyecek kadar irileşiyor, ağırlaşıyorlar.

Hikâye size de tanıdık geldi mi?

Gelmediyse, kedilerin yapamayacağı birtakım ilaveler yapayım... Bu obez kediler, bütün günlerini ve gecelerini kanepelerinin üstüne bir tür eriyik gibi yayılarak geçirdiklerinden tıkınmaya devam etmek ve boş gözlerle TV izlemek dışında bir seçenekleri olmuyor. Kumanda tuşlarına basmaya bile üşeniyorlar. Dışarıdaki her şey onlara anlamsız ve yerinden kıpırdamaya değmez görünüyor. Heyecan verecek tek şey evin kıyı köşesinde tıkınabilecek yeni bir şeyler bulunduğunu hatırlamak oluyor. Son enerjilerini, ancak gidip o şeyleri unutuldukları yerden alıp mideye indirmek için feda edebiliyorlar. Bulundukları halden kurtulabilmeleri için kendilerine önerilen tek şey var: Bir psikiyatr ve rehabilitasyon... Ama psikiyatr ve rehabilitasyon dendiğinde de daha ziyade problemleriyle yüzleşmeyi değil, bir kanepeye uzanmayı hayal ediyorlar!

Tanıdınız mı bu hayatı?

Evet işte o: Modern insan! Yukarıdaki anlatımdan Amerikalı bir vaziyet arzeden bu insan, bizim de hızla yuvarlanmakta olduğumuz, yakında aşırı benzemiş hale geleceğimiz hantal karakter... Yani aslında kedilerden falan bahsetmiyoruz. Kedilerin bahtsızlığı, evde yaşamaya mahkûm olmakla başlıyor. Adım adım kedi olmaktan çıkıp tüylü, kuyruklu ve kedi kılıklı birer bezgin insan olmaya doğru ilerliyorlar.

Birçoğumuz kedileri kedi olmaktan çıkaran bu hantal karakterden izler taşıyoruz. Biz taşımıyorsak çoluk çocuğumuz taşıyor. O da yoksa etrafımızda birileri var. Obez kediler, bizim direksiyonunu anlamsızlığa kırdığımız hayatlarımızı sembolize eden küçük (aslında pek de küçük değil artık) maskotları... Evlerde beslenen, acayip giysiler giydirilen, kuaföre götürülen, gezmeye çıkartılan süngüsü düşmüş köpekler de öyle... Hepsi birer karikatür... Ama kendilerinin karikatürü değiller, modern insanın ve saçma sapanlığının karikatürü...

Gülünç ve acınası...

Kedilerin kedi gibi, köpeklerin köpek gibi, kuşların kuş gibi, farelerin fare gibi ya da atların at gibi olamadıkları bir dünyada temel sorun, insanların insan gibi olamaması... İnsan olamamak sıkıntısı, hayatın zembereğini boşaltıyor.