Fransız parlamentosu bugün "soykırımı inkar" yasasını oylayacak. Büyük ihtimalle de kabul edecek. "Soykırım politikaları" çok etkin bir dış politika aracı. Sadece Fransa değil, bir çok Avrupa ülkesi ve ABD, yıllardır Türkiye''ye karşı bu "dış politika aracı"nı kullanıyor. Türkiye, ABD''deki Yahudi lobisine bu amaçla yıllardır para akıtıyor. Bu yönüyle soykırım tartışması aynı zamanda oldukça kar getirici bir sektör.

Ermeni soykırımına karşı Türkiye''nin Cezayir''de yaşanan vahşetten medet umması bir başka tutarsızlık. Bir kere Cezayir''in bağımsızlık oylamasında Türkiye Fransa''nın yanında oy kullandı. Milyonların hayatını verdiği özgürlük mücadelesi sonunda elde edilen bağımsızlığa karşı çıktı. Şimdi bunu kendisi için kullanıyor. Türkiye başkasının yaşadığı trajediyi kendini savunmak için kullanabiliyorsa, Fransa''ya da bu hakkı vermiş olmuyor mu?

Amacım Ermeni soykırımını tartışmak değil. Herkes tartışıyor ve söylenmedik hiçbir şey kalmadı. Ben çok daha güncel, günümüzde, gözlerimizin önünde yüz binlerin nasıl heba olup gittiğini bir kez daha hatırlatmak istiyorum. Soykırım tartışmasını ağızlarından düşürmeyenlerin, yanı başımızda yüz binlerin ölümüne neden ses çıkarmadıklarını sorgulamak istiyorum. Konu insansa, insanın merkeze alınmasıysa neden her gün izlediğimiz kıyıma karşı seslerini yükseltmiyorlar? Yoksa mesele, insan nesline duyulan saygı değil, belli merkez güçlerin bölgesel politikalarına destek vermek mi? Yaşanan trajedilerin istismarı mı?

Sözünü ettiğim ABD''nin Kızılderili katliamı değil. İspanyolların Latin Amerika''da uyguladıkları soykırım da değil. Balkan savaşlarında Anadolu''ya kaçarken hayatlarını kaybeden yüz binler değil. Kafkaslar''dan Andolu''ya kaçmaya çalışırken ölen, öldürülen topluluklar değil..

Irak''ın işgal edildiği Mart 2003 yılından bu yana kaç kişi hayatını kaybetti? Dünkü Washington Post gazetesi hepimizi şok etmesi gereken bir raporu tartıştı. Irak''ta işgalden bu yana hayatını kaybedenlerin sayısının yaklaşık 655 bin olduğunu ortaya koyan bir raporu. Tüyler ürpertici bir sonuç değil mi! Yüz binlerden söz ediliyor, binlerden değil!

20 Mayıs-10 Temmuz arası, Irak genelinde ev ev araştırma yapıldı. Proje, Massachusets Teknoloji Enstitüsü''ne bağlı Uluslararası Çalışmalar Merkezi tarafından finanse edildi. John Hopkins Üniversitesi Kamu Sağlığı Bölümü mensupları ile Iraklı görevliler tarafından yapılan çalışma bir rapor olarak yayınlandı.

Ölümlerin büyük çoğunluğu silahlı saldırı, intihar bombaları, yol kenarına yerleştirilen bombalar ve araçlarla yapılan saldırılardan kaynaklanmış. Silahlı saldırıda ölenler, toplam ölümlerin yüzde 56''sını oluşturuyor. Sağlık sebeplerinden ölümler de inanılmaz ölçüde artmış. Sadece dün ölenlerin sayısının 196 olduğu göz önünde bulundurulunca, yaşanan dehşet daha iyi anlaşılıyor. Sadece Bağdat''ta, Salı günü 30 patlama oldu. Genelde ABD karargahları hedef alındı.

Yeniden rapora dönelim. Elbette pek inandırıcı bulunmayacak. Çünkü Irak için sağlıklı bilgi kaynağı maalesef yok. Bir yanda işgal ve direniş, diğer yanda iç savaş, adam kaçırmalar, sokaklarda bulunan cesetler, infazlar. Tam anlamıyla bir ölüm kapanı. Ve bunun sorumlusu ABD ve İngiltere. Ölenleri suçlamayı bırakıp gerçek suçlulara bakamaz mıyız?

Lancet''in raporu şimdiye kadarki en yüksek ölüm oranını veriyor. Raporun ABD''Deki Kongre seçimlerinden birkaç hafta önceye denk getirilmesi ilginç. Ceset sayımları ve evlerde yapılan birebir görüşmelerle orta çıkarılan 600 bin civarındaki insan kaybında, ölenlerin büyük çoğunluğunun silahla öldürülmüş olması, işgal güçlerinin doğrudan sorumluluğunu işaret ediyor.

Soykırım elbette teknik bir kavram. Bir ulusu toptan yok etmeye yönelik sistematik bir şiddeti gerekli kılar. Irak''ta böyle bir durum yok tabi. Ama, tartışmaları bir kenara bırakıp, raporu esas alalım. Ne diyeceğiz buna? Ve kimleri suçlayacağız?

Hadi soykırım demeyelim. Bu kitlesel katliam değil mi? Bu, insan ırkına yönelik en ağır cürümlerden biri değil mi? Ne adına? Soykırımdan ne farkı var?