''İyi misin'' diye sorar sevgiliniz. Aslında çok kötüsünüzdür. Berbat haldesinizdir. Yorgun, bitkin, moralsiz, umutsuzsunuzdur. Bir an sevgilinizin gözlerine bakarsınız. O gözler size ''ne olur iyiyim de ve bu soruyu sormuş olmanın yükü burada kalsın'' demektedir. Anlarsınız bunu ve ''elbette iyiyim; sen, yani sevgilim yanımdayken niçin kötü olacakmışım ki?'' deyip kapatırsınız bahsi. Kriz atlatılmış, gün kurtarılmış, ilişkiniz olağan seyrine geri dönmüştür. Dehşetli üşüyorsunuzdur. İki çay söyler ve denize bakarsınız. Yalan söylemeyi bilip bilmediğini düşünürsünüz. Denizin yani. Bir deniz ''bende balık yok'' diye yalan söyleyerek kendini koruyabilecek olsaydı, bunu dener miydi acaba? O an yapabileceğiniz en ''haso'' hareket çayın sıcaklığının gerçek olmasını umut etmektir. Aklınızda belki de bir Auster cümlesi: ''Mutsuz değil, beceriksizim. Sizin gibi mutlu olduğumu sanmayı beceremiyorum, hepsi bu.''
Bu, burada bir dursun.
Her ne kadar ''yalan yanlış konuşmak'' ya da ''yalan yanlış laflar etmek'' gibi nefis deyimlerimiz olsa da ''yalan'' ile ''yanlış'' kaynak bakımından birbirlerine oldukça uzak şeylerdir. ''Yalan'', zekadan kaynaklanan organize bir olgudur. Yalan söyleyebilmek için öncelikle o ya da bu oranda bir zekaya sahip olmanız, ayrıca söyleyeceğiniz yalanın lehinize bir sonuç doğurmasını planlayabilmeniz gerekir. Çocukların ve delilerin yalan söyleyememesi, söyleseler bile kendilerini hemen ele vermeleri bundandır. ''Yanlış'' ise eksiklikten kaynaklanır genellikle. Eksik bilgiden, eksik yönlendirmeden, eksik algılamadan falan... Çocukların kolayca yanlış yapabilmeleri de bundandır mesela.
Neredeyse tüm ahlaki geleneklerde ''yalan söylemek'' büyük günahtır. Ve neredeyse tüm ahlaki geleneklerde ''istisnai olarak yalan söylenebilecek durumlar listesi'' vardır.
İslam ahlak geleneğinde ''istisnai yalan söyleme cevazları'' bir hadis-i şerif ile kayda geçer. Müslim''den nakledilen hadis-i şerif şöyledir: ''İnsanların söylediklerinden hiçbir şeyde yalana ruhsat verildiğini işitmedim; ancak şu üç durum müstesna: Harpte, insanların (küslük durumunda) arasını bulmada ve kadının kocasına, kocanın da karısına karşı -ailenin düzeni için- söylediklerinde...''
Aslında bu ruhsata -haşa huzurdan- ''bir de gazetecilerin söyledikleri yalandan sayılmaz'' ibaresi ziyade edilseymiş çok rahat edermiş gazeteciler.
Sadece gazeteciler mi? Herkes çıldırmış, bütün dirayet ve ferasetini kaybetmiş gibi. Üç kuruşluk dünyalık çekişme için yalanların havada uçuştuğu tuhaf bir gündemdeyiz zira.
Mesela kocaman bir adam, Cemaatin ''dershaneler konusunda tweet atarak mücadele etmek büyük sevaptır'' fetvası verdiğini söylüyor. Kesinlikle yalan, kesinlikle hilaf-ı hakikattir. Olur mu öyle şey yahu?
Mesela, yalanın kuyruklusu olduğunu bile bile, kocaman bir adam Suriye''deki Nusra Cephesinin ''tecavüzcü'' ve ''yağmacı'' olduğunu yazıveriyor.
İster Ak Partili ister Cemaatçi, bir yöntem olarak yalana başvuran her kim olursa olsun, verdiği mücadele için yalan söylemeyi meşru, mübah, hatta sevap gören her kimse bilin ki çürümüştür, kurtlanmıştır.
''Yazar nasılsa bizim tarafa söylemiyordur bunları'' mı diyorsun? Yanılıyorsun. İki tarafa da söylüyorum. Dershaneler konusunda AK Parti''de de Cemaatte de bir sürü yalancı var. Hatta doğrusu tartışan iki tarafın bazı gazetecileri ''yalan söylemeden'' mücadele bile edemeyecek bir aptallar topluluğu gibi görünüyor.
Şuna şüphem yok. Yalan ve iftiraya başvurmaktan gram çekinmeyen ''operasyon çocuğu'' gazeteciler eninde sonunda kendi ihtiraslarında boğulup gidecekler. Benim dert edindiğim mesele, memleketin ortalama insanının da yalanı içselleştirmesi. Büyük bir tehlike var burada.
Ne diyordu Victor Hugo: ''Yalan zeka işidir, dürüstlük ise cesaret! Eğer zekan yetmiyorsa yalan söyleme, cesaretini kullanıp dürüst olmayı dene!''
