Yağ sevgili yürek, rahmet ile serinlet bakışımızı. Arzımız sana muhtaçlıktır, arzederiz. Mazimiz sana duadan ibarettir, yadederiz. İstikbâlimiz, gökten ağacak nur gibi sana hasrettir, hasrederiz. Bir selamın nelere bedeldir, düşünmeğe kalkışsak yanar-gideriz. Gideriz, gideriz, rahmetleri çiğneriz, seni yadederiz, farketmeyiz. Farketmeyiz dönen nedir, devran mı, dünya mı, günler mi, yüzler mi, gönüller mi... Görürler mi bizi yıldızlar boğaz sefasında ve kıskanır mı samanyolu beni yol niyazlarında? Samanyolu bize bakıp hasetten titrerken yaldızlarını saçar mı başımıza? Yıldızlar gözlerindeki okları nasıl kıskanmaz! Bir çiğ tanesi gül yaprağını elbet ıslatmaz. Kupkuru gözlerde kanla ıslanmış yürek pırıltıları nasıl görülmez! Ordan oraya ibrişimden yollar nasıl serilmez! Üstü-dar tepelerde hangi köşelerden dönülmez, hangi ceylanlara erişilmez, hangi semalara ışık atlarıyla koşulur... Hangi yaprağa su yürümez, hangi dal çiçeğe durmaz... Durmaz yağmur, yağar gözler, biter sözler. Sözler yetmez seni söylemeğe. Sen sözden ötesin, sen sözden öte öz. Yavru ceylanın gözleri hangi şarkıyı söyler... O miski hangi eller gözler, ah hangi eller... "Kurban olam kalem tutan ellere."