Ölüm gelir ve biz yeniden düşünürüz;

Pişmanlıklar duvarının önünde gözyaşı dökeriz.

Gücümüz yetiyorsa, ruhumuz taşıyabilecek kıvamdaysa,

Ölmeden dirilmek isteriz.

''Ölüm izleyicisi'' yaftasından kaçarız

Ölümün bizi dirilten yanına sığınırız,

Büyük hayatların,

Masumların

Mazlumların

Ve bir de zalimce katledilen çocukların ölümü

Diriliş bırakır geride...

Ceylan öldü, öldürüldü, zalimce katledildi.

İnsan hiç değilse şimdi israf etmemeli;

Acı bir ölümle gelen duygularını,

Yüreğinde beliren sızıyı…

Uzak yerleri yakın eden keskinleşen bakışlarını…

Boş bakmamalı,

Boşa bakmamalı,

Boşluğa bakmamalı insan.

Bir Ceylan bakıyor bana, bize, hepimize…

Issız bir bakış…

Her dem bizim baktıklarımız ve bize bakanlar var,

Bizim gördüklerimiz ve bizi görenler var,

Günlerdir yüzümüz yerde Ceylan''a bakıyoruz,

Ceylan bize bakıyor…

Başı dik, gözleri açık,

Bir mermi kadar delici

Ali''nin zülfikarı kadar keskin,

Uzaktan değil, en yakınımızdan bakıyor.

Aman Allahım, o nasıl bir bakış…

Sorgulayıcı, hırpalayıcı, sarsıcı,

Engelleri aşıp vicdana dokunduğunda insanlığımızı sorguluyor…

Ceylan bize bakıyor;

Ne kadar masum,

Ne kadar berrak,

Ne kadar açık,

Ne kadar net,

Ne kadar keskin,

Ne kadar derin,

N kadar çocuk…

Şimdi;

Üzerimizde bir göz daha var;

Ceylan''ın gözü…

İçimizde bir açı daha var;

Ceylan''ın acısı…

Erken bitmiş, çalınmış bir hayat daha var;

Ceylan''ın hayatı…

Utanacak bir sebebimiz daha var,

Hesabı sorulmamış bir ölümüz daha var,

Dönüp bakacağımız bir yön daha var,

Dalıp dalıp kaybolacağımız bir resim daha var,

Yarım kalmış, tamamlayacağımız bir hayat daha var,

Orada ağıt yakan bir aile daha var,

Gözyaşı dökeceğimiz bir Ceylanımız daha var,

Yaşamak için bir nedenimiz daha var…

Bizi yalnızlığa çağıran,

Gecemizi ansızın bölen Ceylan;

Yalnızlık anlarımızda bizimle konuşan biri daha var,

Neden, niçin, nasıl diyen biri var daha var,

Bizi susturan biri daha var.

Bizi utandıran biri daha var

Mezarını usulca kazacağımız biri daha var,

Toprağını okşayacağımız biri daha var,

Ruhan Fatiha okuyacağımız biri daha var,

Bizden alacaklı giden biri daha var,

Unutmayacağımız biri daha var,

Unutturmayacağımız biri daha var,

Bize bakan, bizi insan olmaya davet eden bir Ceylan var…

Giden de bizden kalanda bizden;

Ve biz hep bakıyoruz,

Ve bize her defasından daha derinden bakılıyor,

Masumiyetimiz sorgulanıyor,

Vicdanımız test ediliyor,

Gittikçe ağırlaşıyoruz,

Ceylan''ın bakışları üzerimde,

Ceylan''ın siyah gözleri hepimize bakıyor,

Kapatmayın gözlerinizi,

Size nimet olarak verilen ulvi hislerinize yabancılaşmayın,

Ağlayın, ağlatın,

Sorun, sorgulayın,

Elinizden, dilinizden, kalbinizden gelen ne varsa yapın,

Gözlerinizi kaçırmayın Ceylan''dan,

Kalbinizden düşünmeyin,

Bir de siz öldürmeyin Ceylan''ı...

Ölü sevici olmayın,

Dirilin ve hayat kurtarın,

Gündüzün karanlığında çalınmış hayatların hesabını sorun,

Ölümden korkmayın siz,

Öldürenler korksun sizden…

Bakışlarınızdan,

Masumiyetinizden,

Birlik olmanızdan,

Gittikçe büyüyen sevginizden korksunlar…

Gözünüzü ayırmayın Ceylan''ın kara gözlerinden,

İlgisizliğinizle karartmayın kendi hayatınızı,

İyice bakın masum yüzüne,

Neler fısıldıyor duyun o kağıttan duruşuyla Ceylan''ı…

Hiçbir bomba bitiremez o bakışı,

Hiçbir bomba kirletemez masumiyetini,

O bombayı atanlar,

O şuursuzlar,

O vicdansızlar,

O sahte insanlar,

Kapkara yüzünüz belirecek bir gün,

Gücünüzü elinizden alacak

Ve toprak sizi de çürütecek bir gün…

Zayıflık bazen en büyük güçtür,

Ceylan küçüktü, çelimsizdi, zayıftı, fakirdi…

Ama Ceylan güçlüydü,

Lice kırsalından koparak,

Parça parça yüreğimize düşen,

Ceylan İstanbul''da, İzmir''de, Bursa''da, Edirne''de…

Evlerimizin öz yitiği, gözümüzün yaşı,

Şimdi bütün vicdanlar onula,

Açık bütün gözler ona bakıyor,

Ceylan;

Gözü açık giden çocuk;

Hepimizin imtihanı,

Kimimize kazandıracak,

Kimimize kaybettirecek,

O ansızın gelen bir “işaret çocuğu”dur.

İsimleri, mekanları, hikayeleri farklı farklı olsa da,

Çocuklar hem benzer hemde aynıdır,

Çocuk saftır, masumdur, güçlüdür.

Ölü çocuklar da güçlüdür.

Ceylan, ne kadar benziyor,

Bizim çocuklara,

Sizin çocuklara,

Sizin ve bizim oradaki çocuklara...

Çocukları yaşatamayan hayatlar ne işe yarar...

Siz zalimler,

Size yüzsüzler,

Siz kalpsizler,

Siz ruhsuzlar, siz canlı cenazeler,

Korkularınız gün gün daha da büyüyecek,

Ve siz katiller;

Ceylan''ın sesini duyacaksınız;

“Zalimler için yaşasın cehennem”