Nişanlı bir çift geçti sokaktan. Birbirine dolanmış iki sarmaşık halindeydiler.

Aynı anda karşılarından kuyruksuz bir kedi yürüyordu.

Yanlarından geçti gitti.

Gençler kediyi fark etmediler.

Yanlarından geçen kedi miydi, tren miydi sorsanız cevap veremezler.

O derece kendi dünyalarına dalmışlardı.

Kim bilir o kuyruk nasıl koptu.

Kim bilir ne kadar acı çekti kedicik.

Keyfi yerinde olduğunda, kuyruğunu hafifçe sallamak istese, ne yapacak?

*

Yurtlarını terk ederek Avrupa'ya ulaşmayı başaran kimsesiz kaçak çocuklardan on binlercesi kayıp.

Akıbetleri bilinmiyor.

Yanlarında anne babaları yok.

Ya denizde boğulmuşlar, ya ülkelerinden çıkamadan ölmüşler.

O çocuklar, bütün badireleri geride bırakarak, medenî Avrupa topraklarına ayak basabilmişler ama haklarında bilgi sahibi olan kimse yok.

Kayıtlara göre isimlerinin karşısında soru işareti var.

Bilinmiyor, meçhul, kim bilir neredeler?

*

Acaba gerçekten bilinmiyor mu?

Resmî olarak öyle görünebilir ama aslında herkes biliyor ki onlar köle oldu.

Bir anda buhar olup uçtuklarını kimse iddia edemez.

Sokaklarda, meydanlarda, tarlalarda izlerine rastlanmadığına göre, bir yerlerde barınıyorlar.

Yiyip içiyorlar, nefes alıp veriyorlar.

Beş on tane çocuktan bahsetmiyoruz; on binlerce çocuk söz konusu.

İşte medenî Avrupa.

*

Kendinden başkasını adam yerine koymayan…

Çıkarından ötesini düşünmeyen…

Fırsat bulduğunda genç, yaşlı, çocuk, demeden köle yapma derdine düşen…

İki yüzlü değil, üç dört yüzlü yaşamayı başarabilen Avrupa.

Bir yandan dünyaya medeniyet dersi verme yarışına girerken, aynı zamanda en aşağılarda sürünebiliyor.

*

Kirli denizde petrole bulanan karabatak gördüğünde üzülen, kıyıya vuran balinalara hayat vermeye çalışan fakat öte yanda evinin bodrumunda Suriyeli çocukları köle yapan Avrupa…

O çocukların kaybolduğunu bildirenler de onlar, durumlarından endişe edenler de.

Yine de içlerinde insaniyetlerini kaybetmeyenler bulunduğunu bilmek iyi.

Hiçbir açıklama yapılmasaydı, biz bugün on binlerce çocuğun kaybolduğunu dahi bilmeyecektik.

*

Yeni nişanlanmış gençler, karşılarından gelen kuyruksuz kediyi nasıl görmüyorsa, rahatı yerinde olan birçok Avrupalı da kayıp durumdaki sığınmacı çocukları umursamıyor.

Köle mi olmuşlar…

Organ mafyasının eline mi düşmüşler…

Yoksa bir kenarda son nefesini mi vermek üzereler, hiç fark etmez.

“Bize bir şey olmasın da...”

Bu düşüncenin gerisini, her Avrupalı istediği şekilde tamamlayabilir.

Dünya yansa yıkılsa da olur, insanlık ölse de.

Yalnız, şu yaşananların hepsi kayda geçiyor.

Bunu da bilsinler.

Gün gelir, hesap soran biri çıkar.