Şehir mektupçuluğundan maksat, İstanbul’un gündelik hayatına dair ayrıntıların herkesin anlayacağı bir dille anlatılması ve dolayısıyla bu anlatımlarda, şehir hayatına dair problemlerin, güzelliklerin, ilginçliklerin, uyarıların ve övgülerin işlenmesi suretiyle, insan-insan, insan-toplum ve toplum-devlet ilişkilerine hak, hukuk ve düzen açısından yazılı katkıda bulunulmasıdır.

Basın tarihimizden bakıldığında, kimi ünlü yazarların şehir mektupçuluğunu sevdiklerini ve sürdüklerini görürüz. Ancak tıpkı edebiyatın gazetelerce geriye itilmesindeki gibi şehir mektupçuluğu da zamanla geriye itilmiştir. Yine de onun itilmesi muhteviyat (öz) olarak değil form yönünden gerçekleşmiştir. Çünkü, bir gazete neticede gündelik kayıtları tutmak ve dolayısıyla zikrettiğimiz şehir mektupçuluğu tarzında olmasa da benzeri tarzlarda bunu sürdürmek zorundadır.

Nitekim, söz konusu değişim süreci içerisinde gazetelerin sosyete-moda, Cumartesi ve Pazar ekleri şehir mektupçuluğunun yerine oturmuştur. Fakat bu eklerin kapitalist işleyiş içinde reklama boğulmaları yüzünden, yerini aldıkları şey daha da aşırı değer kaybına uğrayarak deyim yerindeyse ayağa düşmüştür.

Yine de manada, aynı zamanda edebiyatçı, aktivist olan kimi gazete yazarlarının şehir mektupçuluğuna bitişik duran malum ve maruf gayretlerini inkar etmek insafsızlık olur.

Kutlu Ağabey ile Tenekeci’nin ilgili yazıları bu gazetededir ve mevcutları her daim okumanız için elinizin altındadır.

“Arkadaşlarımız gitti... Ağaçlarımız kesildi... Cennetimiz kaçtı... Nasıl ağlamayalım. (...) Cennet telmihi ağaçların, Fatih Camii mimarisinin ayrılmaz bir parçası olduğu gayet açık. (...) İnşaat Mühendisleri Odası'nın çınar ağaçlarının köklerinin toprak altındaki suyu emerek mimari dayanıklılığı artırdığına dair yazıları da var. Peki öyleyse niçin kesildi cennet nefesli o ağaçlar...” diye soruyordu o yazısında Eraslan.

Bunlardan hareketle şehir mektupçuluğu planında söyleyebileceğim son şey şudur:

Yaşayan şey, halen umuda dair ve dahil olan şeydir.