Bizde, bilmediğim nedenlerle, sanki ne kadar ölüm o kadar kahramanlık kabilinden bir anlayış yeğlenmiş...

Çanakkale müdafaasında bir tarihte 250 bin şehit vermekle övünüyorduk. Baktık, bu kadar şehit vermek akıl kârı görünmüyor, rakamları git gide indirmeye başladık. Sanırım son zamanlarda 50 bin dolaylarında geziniyoruz.

Bizim ilkokula devam ettiğimiz sıralarda, Çanakkale destanını yazan kahramanlar şöyle anlatılırdı: ön sıradakiler İngiliz mitralyözünün taramasıyla şehit olurken hemen arka sırada yer alan askerlerin kendi şehadetlerini helecanla bekledikleri söylenirdi...

Hiçbirimizin aklına böylesi bir ölümün -şehitlik bile olsa- askerî taktik açısından akıllıca bir durum olmadığı gelmezdi. Marifetin askeri ölüme göndermede değil, fakat onu yaşatmakta olduğu; en az zayiatla zafere gitmenin marifet olduğu almaşıktaki şıklarımızın arasında yer almazdı bile... Oysa bir yandan da Allah Resulü'nün bunca savaştan sonra hem Müslümanlardan olan şehit sayısının, hem de kâfirler indindeki zayiatın ne kadar az olduğuyla övünmek isterdik.

Dünyanın her yerinde savaş alanlarında, inandığı değerler uğruna kendini feda etmeye hazır insanların tutumu takdirle anılır. Gene de bu insanlar kendilerini ateşe attı, kimse onları ölmeye zorlamadı diyerek vebalden kaçınmanın rahatlığına sığınmak mümkün ve kolay mı?

Savaştır, ölmek de var… Ama ölmeye gidilmez. Ölümü göze almak başka, ölüme gitmek başka…

Onlar şehadet şerbetini içtiler ve işte şimdi cennettedirler diye düşünmek teselli sayılmalı mı? Ölümlerden sorumlu tutulması gereken kimseler bulunmayacak mı?

Soru şudur: işbu yüzbinlerin ölümüne yol açanların vebalini kime yüklememiz gerekecek? Bu vebali kim yüklenecek? Kime yükleyeceğiz?

Ölen öldü, kalan sağlar bizimdir demekle mi yetineceğiz? Teselli bu mu yani?

Bu vebalin kimin üstünde kaldığını bilen var da saklıyorsa o da, o vebale ortak çıkıyor demektir. Bu, BM de olsa, ABD de olsa, kişi de olsa, kurum da olsa, öyledir, değişmez...