Ben, her şeye rağmen sözün gücüne inanmak istiyorum. “Önce söz vardı” fehvasının delalet ettiği kadim önermenin yürürlükte olduğu kanısı bende köklü bir gerçekliğe tekabül ediyor.

Söz deyince elbette sözde kalan sözü kastetmiyorum. Sözü kullanarak yalanın ifade edilebileceğini bilmiyor değilim. İnsanı sonunda utanca götüren sözlerin kullanılabileceğini de biliyorum.

Söz, insana ta başında onun asal kaynağından fışkırarak iletilmiş olan sözdür. Bu sözün medlulü daima adaletle, nasfetle, hakkaniyetle aynı düzlemde yer alır.

Benim, sözün gücünden anladığım böyle bir şeydir: Güç, adaletin, nasafetin, hakkaniyetin sözcüsü olabilirse kendine ait hakkı yerine getirmiş sayılır. Söze gücünü sağlayanın böylece onun adaleti yerine getirmekle kaim olduğunu söylemiş oluyoruz. Bu söz, gücünü kendi bağrında taşır. Bu söz, kendi hakikatini yerine getirebilecek bir kudretin ağzında anlam taşır. Kaba güç dediğimiz istibdat, elinde belki başıbozuk, ceberut bir kuvvet bulundurabilir; ancak o kuvvet adaletin tecellisinde işe yarar hale getirilmediğinde savrulup gider.

Söze gücünü sağlayanın böylece onun adaleti yerine getirmekle kaim olduğunu söylemiş oluyoruz. Bu söz, gücünü kendi bağrında taşır. Bu söz, kendi hakikatini yerine getirebilecek bir kudretin ağzında anlam taşır.

Söz, bir adaleti dile getiriyorsa, o adalet özgül kısasını uygulamakla yükümlü olur, olmalıdır.

Ben işte o sözü arıyorum. O sözün tekabül ettiği adaleti arıyorum. O adaletin talep ettiği kısasın yolunu gözlüyorum. Ve bunların söylenmesini, söylenenin edim olarak dışa vurmasını bekliyorum.

Yalana alet edilmiş söz ne denli menfur ise, ifade ettiği adaleti yerine getirmekte acze düşen sözün sahibi de o denli zaafla malul olur. Halen dünya iktidarını elinde tutanlar acaba böyle bir zaaf çukuruna mı yuvarlanıyor diyelim? İnsanoğlunun toptan böyle bir çöküntüye düşmesi havsalanın alacağı şey olmamalı.

Şiarımız şu olsun: sözün özü onun doğruluğunda tecelli eder!