Kana katliamı çok önemli bir kırılma noktasıdır ve İsrail'in zavallılığının resmidir. Kestirmeden söyleyelim: İsrail artık kaybetme sürecine girmiştir.

Halbuki, savaştan önce,yani üç hafta önce her şey İsrail'in istediği gibi gelişiyordu. Seçimleri kazanan Hamas ekonomik ve siyasi ablukaya alınmış, yetmezmiş gibi Filistin'de iç savaşın bir unsuru haline dönüştürülmeye çalışılmıştı.

Hariri cinayeti vesilesiyle,Suriye askeri BM Güvenlik Konseyi'nin kararıyla Lübnan'dan el çektirilmiş ve iç politikanın, Hizbullah'ın silahsızlandırılmasına elverişli hale gelecek şekilde dizayn edilmesi planlanmıştı. Dolayısıyla silahsızlanmak konusunda yaşanabilecek gerginliğin ardından, Hizbullah'la demokratik parçası olduğu Lübnan hükümeti arasında, küçük çapta bile olsa,bir iç çatışmanın yaşanması bekleniyordu.

Böylece Amerika'nın, BM'den onaylı Lübnan müdahalesine davetiye çıkarılacaktı. Irak'ta mezhep çatışmasının fitili ateşlenmiş; fitne ateşinin bölge insanını bir daha asla yan yana gelemeyecek kadar yakması için her türlü rüzgar estirilmişti.

Lafın düzünü edelim; ABD'nin bölgedeki ebedi işgal karakolu İsrail'in göz zevkine uygun manzara tam anlamıyla şekilleniyordu. Peki, ne oldu da bu 'manzara' kısa bir süre içinde berhava oldu? Galiba, Bush'un veciz ifadesiyle, "Hamas ve Hizbullah işi b.k etti!"

İsrail terör rejiminin, Kana'da çocukları ve bebekleri katletmesinin hemen ardından yaptığı açıklamada Suriye'ye, "Lübnan'ın egemenlik hakkına saygı göstermesi, teröre verdiği desteği kesmesi" çağrısını yapan Bush'un, G8 zirvesinde mikrofonu açık unutup mezkur 'b.k'lu konuşmasına neden olan Hizbullah ve Hamas'ın gerçekte ne yaptığına kısaca değinmenin tam vaktidir.

Şii Hizbullah, İsrail tarafından tamamıyla yok edilmekte olan Sünni Hamas'a yardım elini uzatmış ve her şeyden önce mezhepçilik fitnesine ağır bir darbe indirmiştir. Direniş, Lübnan Ortodoks Ermeni Halifesi Hatceryan'dan, Dürzi lider Velid Canbolat'a, Başbakan Fuat Sinyora'dan Michel Aoun'a kadar Lübnan'daki bütün 'aktörlerin' takdirini kazanmıştır. Üç hafta önce tasfiyesi planlanan Hizbullah, Lübnan'ın ta kendisi olmuş, işbirlikçi Arap rejimlerinin oturduğu zemini yırtıp atmıştır. Dolayısıyla da, direnişin İran'la olan gönül bağını bilen Ortadoğu halkları ile İran arasında tarihin hiçbir bölümünde görülmeyecek kadar büyük bir duygusal bağın oluşmasını sağlamıştır.

Nazi rejimine yaptığı aktif işbirliğiyle tanınan, yirminci yüzyılın en mühim siyaset teorisyeni olarak kabul edilen Carl Schmitt, politik alanın, düşman oluşturmadan var olamayacağını savlamıştı. İnsanın varlık sebebini düşmanlığa,çatışmaya, "ötekini" üretmenin gerekliliğine dayandırmıştı: "Distinguo ergo sum."(Ayırım yapıyorum öyleyse varım.)

"Medeniyetler Çatışması" da, "Yeni Ortadoğu" martavalı da, Hitler'in, "Yahudileri dağıtarak Tanrı'ya hizmet ediyorum" sözünün altına imzasını koyan 'Carl Schmitt aklının' değişik versiyonlarıdır. Faşizmin yeri, zamanı,dili ve ırkı yoktur. Onun için Tanrı'yla konuştuğunu söyleyen Bush, İsrail'in katliamlarına omuz veriyor. Onun için Olmert, Hitler'in gözlerine bakıyor.

Henry Kissinger,Amerika'nın soğuk savaşı kazanmasını şöyle değerlendirmişti: "Öyle bir zafer ki; Amerika'yı, B. Shaw'un söylediği çıkmazla karşı karşıya getirmiştir."

Shaw, "Hayatta iki trajedi vardır" demişti, "Biri gönlünün istediğine kavuşamamak, diğeri ise ona kavuşmaktır."

İşte, Kissinger'in söz konusu ettiği düşmansızlık 'trajedisine' çözüm arayışı Amerika'nın, Ortadoğu halklarına yaşattığı trajediden başka bir şey değildir.

İsrail rejiminin yalan ve masallarıyla uyuyan dünya kamuoyu Kana katliamıyla sarsılmıştır. Araplar çocuklara ayrım yapmayan bombaların mezhep ayrımı hiç yapmayacağını idrak etmiştir. Türkiye başına terörü bela edenlerle piyasada harita dolaştıranların aynı eller olduğunu fark etmiştir. Ve Lübnan direnişini korkaklıkla suçlayarak, İsrail'in çocuk katletme 'cesaretine' mazeret üreten Cüneyt Ülsever gibi yazarcıkları, "İsrail'in zaferi Sünnilerin zaferidir" diye yayım yapan müzevir şebekeyi tanımaya başlamıştır. Velhasıl, İsrail her yerde kaybetme sürecine girmiştir.