Başlıktaki soruya cevap vererek başlayayım, yan etkisi olmadan bir insanı öldürmek mümkün değildir. Gerçek hayatta da böyledir edebiyatta sanatta da, yerli diziler hariç. Yan etki senaristlerce hesaba katılmadığı, psikolojisi yakalanmaya gayret edilmediğinden Kuzey Güney'in Güney'i karaktersiz bir karaktere dönüştü. Oyuncu dahi karaktersizliğine vurgu yaptı canlandırdığı karakterin.
Hikayenin başlangıcında Güney kendisinden çok şey beklenen başarılı kardeş; Kuzey başı beladan kurtulmayan, aklı bir karış havada, kendi doğrularının peşinde yanlışlar yapandı. Çocuklarım bana çocukluğumu unuttursun hayalini Cemre'yle paylaşırken kendi hatalarıyla yüzleşmekten uzaktı. Çünkü senaryo attığı her adımda Kuzey'i olumladı, yaptıklarını gerekçelendirdi. Anne baba sıklıkla Kuzey'in haytalıkları yüzünden karşı karşıya geldi, Güney sürekli kardeşinin arkasını toplamak durumunda kaldı. Senaryo taraf tutmasaydı çok farklı olabilirdi yaşananlar, ama Kıvanç Tatlıtuğ faktörü izin vermedi. Kuzey'in yaşadıklarına, yaptıklarına sunulan gerekçeler Güney'den esirgendi.
Hikayenin başında Kuzey yüzünden trafik kazasında birisinin ölümüne sebep oldu Güney. Senaryonun iddia ettiği gibi para ve başarı hırsı değildi Güney'i o hale getiren. Güney Ferhat'tan önce de katil idi. Kazara da olsa bir insanın ölümüne sebep olmuş fakat annesinin engellemesi neticesi kazayı yapanın kendisi olduğunu itiraf edememişti. Annenin her iki evladının da hayatına müdahil olduğu ve en büyük kötülüğü yaptığı andı, hikayenin kırılma noktasıydı. Güney bir taraftan cezasını çekmediği için suçluluk duygusundan arınamadı, diğer taraftan ömür boyu kardeşine borçlu hissetti kendini. Sırf hissettiği bu duygu için öldürdü belki Ferhat'ı. Kuzey'i ve Cemre'yi kurtarmaktan ziyade şartları eşitlemek sırtındaki kamburdan kurtulabilmek için. Ama o andan sonra hayatının alt üst olmasına engel olamadı, suçluluk psikolojisi ile hata hatayı doğurdu.
Senaryo dedi ki finalde Güney nefret etti Kuzey hep sevdi kardeşini. Öyle miydi gerçekten. Şiddete meyyal, kavga etmeye her an hazır olan Kuzey'di; daha ılımlı, kavga gürültü olmasın diye çabalayan ise Güney. Ama senaryo tüm kurgusunu mahalleye gelen kıza aynı anda gönlünü kaptıran kardeşlerin arası açılır çatışması üzerine inşa ettiğinden, ters köşe seyirciyi şaşırtmak uğruna bilinçsiz ve uyumsuz davranışlara sevk etti karakterleri.
Hikaye sonlandığında bütünlüğe kavuşur. Seyrederken parça parça halindeyken yapılan analizlerde hata payı yüksektir.
Bir taşınmayla başlamıştı Kuzey Güney taşınmayla nihayetlendi. Çoğu karakter hikayeye manipülasyon amaçlı dahil edildiğinden ne oldu neden oldu sorusu cevaplanamadı, karakterlerin içleri doldurulmakta zorlandı. Yeni senaryo hastalığı merak hikayeyi polisiye formuna çevirdi herkes suçlu gibi aksettirildi. Banu'nun neden intihar ettiği anlaşılamadıysa seyirci tarafında, Güney'in suçluluk psikolojisi hissedilemediyse eksik kalmıştır hikaye. Tüm dikkat Kuzey'in üzerindeydi. Hep kendi dediğinin olmasını isteyen, hayatına girdiği insanların hayatını alt üst eden, maço kavgacı ama iyi niyetli yiğit bir mahalle delikanlısıydı Kuzey. Toy kabadayı halleri rol model olarak sunulup gençler tarafında kabul görürken, şiddet normalleştirilerek romantikleştirildi. Kuzey'den gelen her şey gibi şiddet de baş tacı edildi.
Yiğitlik öncelikle ötekinin ya da genel ve cömert bir davanın hizmetindeyse bir erdemdir. Karakter özelliği olarak yiğitlik ise korkuya az duyarlı olmak, ya korkuyu az hissetmek ya da iyi katlanmak, hatta haz almaktır. Bu, gözünü budaktan sakınmayanların, kavgacıların ya da gözü peklerin yiğitliğidir. Basiret ve yiğitlik adil olmanın olmazsa olmazıdır. Kişi adil olsa da basiret olmadan adaletsizlikle nasıl mücadele edeceğini bilemez, yiğitlik olmadan da bunun için çabalamayı göze alamaz. İlkinde amacına ulaşmak için hangi araçları kullanacağını bilemez, ikincisinde varsayılan riskler karşısında geriler.
