Bu sonuçla “halının altına süpürmek suretiyle sorunu aşmak” şeklinde değerlendirebileceğimiz zikredilen ilk iki aşamayı da göz önüne aldığımızda gelinen nokta hem o halının altında yer kalmadığına hem de mevcut sorunun aile-içini aşıp, toplumsallaşmaya başladığına ve dolayısıyla yeni bir inanç ve kültür çatışmasına yol açtığına hepimiz bizzat tanık olmaya başladık.

Bu durum karşısında bize ilk kısmı teyit ikincisi soru olan “Evet, müzik! Ama nasıl?” cümlesinin analizinden başka bir şey düşmüyor.

Çünkü müzik, seslerin ahenkli ve ritimli olarak düzenlenmesi ve icra edilmesidir.

Buna göre müzik tanımımızdaki ahenk: nicelik, ritm: nitelik eşitlemesini, halk edişteki ölçme-biçme ile emirdeki feyziyyet ile ilişkilendirmemiz mümkün olacağından, sesi de onun yararına sunulan şeyler (bkz.: Casiye, 45:13) cümlesinden insan için ve insana göre konumlandırabiliriz.

Ancak bu söylendiği kadar basit değildir.

Örneğin sesi kulağımızla algılarız ancak anlamlandırmayı, bir ahenge, ritme tabi tutmayı kulağımızla yapmayız.

Az bir kısmına değindiğimiz bu karmaşık süreci, biz de herkesçe söylenen ama içi henüz hiç kimse tarafından tam olarak doldurulamayan ‘Müzik ruhun gıdasıdır’ şeklindeki sözü, “Ruh müziğin, müzik ruhun gıdasıdır” şeklinde değiştirerek özetleyebiliriz.