Adamın biri babasından kalma elbiselik kumaştan kendisine bir takım elbise yaptırmaya karar vermiş.
Elbisenin bir omuzu diğerine göre aşağıda.
“Güzel olmasına güzel de, şu omuz.“ demiş aynaya doğru yan dönerek adam.
Adam bakmış aynaya hakikaten bir omuzu kaldırınca elbise daha düzgün duruyormuş.
**
Bu sefer gözü elbisenin yakasına ilişmiş.
Terzi hemen atılmış;
Adam olabildiğince göğsünü şişirmiş gerçekten yakalar biraz açılmış.
“Kardeşim siz düzgün durmuyorsunuz ki. Azıcık öne doğru eğilin.”
Adam eğilmiş ve gerçekten de arkası ile önü aynı olmuş elbisenin.
**
Öne eğilmiş göğsü şişkin ve tek omuzu havada aynaya bakmış pantolonun bir bacağı uzun.
Terzi sesini yükselterek; “Ayağınızı yan atıyorsunuz ondan şu bacağı öne atın iyice“ demiş.
Adam bacağını ileri doğru atmış öbür bacağını da hafifçe geriye kıvırınca paçalar tıpatıp aynı durmuş.
**
Tabii ki elbisenin hakkını vermek için bir omuzu kaldırılmış, göğsünü şişirmiş, hafifçe öne doğru eğilmiş ve bir bacağı arkaya doğru kıvrık yürüyormuş.
Yürürken oradan geçen iki kişiden biri bizimkini bir süre izledikten sonra öbür arkadaşına şöyle demiş;
Bir süre kıvrana kasıla yürüyen adama bakmışlar sonra da;
**
Tabii ki çok istediğimiz/özendiğimiz elbiseler için vücudumuzu eğip büküyor, elbiseyi hayal ettiğimiz şekilde doldurmaya çalışıyoruz.
Ama bunu yaptığımızda çarpık bir görüntü veriyoruz ve kendimizden uzaklaşıyoruz.
İnsanın kendisi gibi olması cesaret ve özgüven gerektirir.
Mevkiler / ünvanlar çok benmerkezci kavramlardır.
Onları bir süre taşıyanlar kendilerini yücelmiş / onurlandırılmış hissederler.
Hem de başkalarının yaptıklarını taklit ederek değil kendilerince doğru şekilde taşıyanlar...
**
Ve bu kimliklere uygun kalıplaşmış davranış modelleri var; Evde ailemizle sıcak samimi engelsiz, mesafesiz dururken, iş ortamında, sokakta daha mesafeli daha ciddi olmak gibi.
Buradaki sorun ne?
Beceremediğimiz, karıştırdığımız nokta burası.
Duruşumuzu, yürüyüşümüzü terziler belirlediği sürece de beceremeyeceğiz ve insanlıktan uzaklaşacağız.
