İki asırdır böyle bu.

Ayaklarımız yere basmıyor, basamıyor.

Basamıyor; çünkü ayağımızı basacağımız yer / toprak kaydı ayağımızın altından ve bizi kaygan zeminlerde patinaj yapmaya mahkûm etti.

Hayatın patinajdan ibaret olduğu yerde hayat bitmiştir. Patinaj, hayatın bittiğinin göstergesidir.

Tanzimat’ta kullandığımız maske, ıslahat maskesiydi.

Toprak kaybı, statü kaybı ve özgüven kaybı, art arda yaşanan üç büyük yıkımın adıydı.

Toprak kaybedilmesi, kaçınılmaz olarak statünün de, stato’nun da (devletin de) sarsılmasına, bütün bunlar da Osmanlı’nın kendine olan güvenini yitirmeye başlamasına yol açtı.

Çıkış yolu siyasî, hukûkî, idarî ıslahatlar dizisi olarak belirlenen tanzimatlardı.

Hürriyet, slogandı sadece, gazetelerin manşetlerini süsleyen, sokakları ateşleyen, okumuş-yazmışları sokaklara döken...

Okullar, tıbbiye-i şahaneler, mühendishaneler, harbiye mekteplerinde hürriyet şarkıları söyleniyor...

İstibdat diye bir heyûla icat ediliyor, hürriyet naralarıyla altı asırlık devleti çökertecek darbeler dizisi başlatılıyor.

Toplumun varlık nedeni, toplumu ayakta tutan, birbirine kenetleyen tutkal, yegâne kaynak olan İslâmî değerler ve anlam haritaları önce bütün devlet kurumlarından sonra da adım adım toplumdan kovuluyor art arda yaşanan, laiklik maskesi giydirilen darbelerle...

Ve FETÖ maskesi giydiriliyor “cemaat” kılıfıyla... 40 yıl boyunca topluma tepeden giydirilen laiklik maskeleri, FETÖ’nün palazlanması, meşrûlaşması, iktidar ortağı olmasının devletin bütün kurumlarını Amerikan haydutları adına ele geçirmesinin önü sonuna kadar açılmış oluyor.

Laiklik ve Kemalizm maskesiyle toplumu ayakta tutan, İslâmî kimliğin güçlü olması nedeniyle ülkenin parçalanmasının önüne set çeken Müslüman omurga ve bu omurganın ayrılmaz parçaları cemaatler, tarikatler, vakıflar yok edilmeye çalışılıyor.

Aslında 15 Temmuz askerî darbesi püskürtüldü ama sosyal, siyasî ve kültürel darbe bütün hızıyla, bütün yıkıcılığıyla sürüyor.