CHP öldü; Allah taksiratını affetsin...

Geçen 17 ay içinde ıslah-ı nefs etmiş, gerçekten "sosyal demokrat" olmaya karar vermiştir diye düşünürken, Baykal o "tanıdık" yüzü yeniden tedavüle sürüverdi:

Önder Sav...

CHP'nin yeni Genel Sekreteri Önder Sav artık.

Hep diyoruz ya, CHP son tahlilde, "demokrasi"yi "devlet düşmanlığı" olarak algılayan "bürokrat totaliterliğin" kendisini ifade edebildiği yegane siyaset kanalıdır diye...

Demek ki, "marksizm"le "kemalizm"in izdivacından doğan o ucube ideolojiyle devam edecekler ve seçimden seçime "Atatürk'ün partisi bu hallere mi düşecekti, vah..." diye ağlaşmayı sürdürecekler.

Tane tane yazalım:

CHP artık Atatürk'ün partisi değildir; bu hallere düşmesinde de mutlak otoriteyi "sosyal demokrasi" kılıfı giydirerek kakalamaya çalışan azınlık iradesinin payı vardır; bir.

(CHP Atatürk'ün partisidir de, bizzat onun emriyle kurulan "Serbest Cumhuriyet Fırkası", "Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası" ve "dörtlü takrir"le CHP'nin küllerinden doğan "Demokrat Parti" Atatürk'ün partisi değil midir?)

Atatürk artık ölmüştür, bu iki...

Atatürk'ün dirildiğini ve ezkaza CHP kurultayına uğradığını varsayalım; hizip kavgalarıyla birbirinin gözünü oyan; korsan listeyle, hileyle, üçkağıtla parti meclisini "içeriden" kuşatmaya çalışan kasaba politikacılarını gördüğünde o dakka istifayı basıp gitmez miydi? Bu da üç olsun...

CHP'nin "Cumhuriyeti kuran parti" olması hiçbir şeyi değiştirmez; dört...

Artık 1920'leri idrak etmiyoruz; beş...

CHP, Atatürk'ün partisi olmadığı gibi, artık sosyal demokrat bir parti de değildir. Solcu hiç olmamıştır... Lafzen sosyal demokrattır. Daha doğrusu, parti tabanı bir dönem öyle kandırılmıştır. Bu da altı...

CHP'nin en iyi becerdiği iş kurultay toplamak, onu da kavgasız bitirmemeyi başarmaktır; yedi...

Sekiz: Bülent Bey'in "Köy-Kent" adını verdiği nostaljik uçmalarını saymazsanız, Türk halkı bugüne kadar hiçbir CHP'li yöneticinin ağzından bir proje, bir plan, bir kalkınma reçetesi duymamıştır...

Dokuz: Altında CHP'li başbakanın imzası bulunan bir tek köprü, bir tek otoyol, bir tek liman, bir tek baraj, bir tek havaalanı, bir tek fabrika bugüne kadar kaydedilememiştir...

CHP darbeleri, muhtıraları, ara-dönemleri, sansürü, sıkıyönetimi çok sevmiştir; on...

CHP'nin 18 Nisan seçimlerinde aldığı oy yine de büyük başarıdır, çünkü çağdaş demokrat ülkelerde bu tür partiler ancak müzelerde, tarih kitaplarında, ansiklopedilerde kendilerine yer bulabilmektedirler; onbir...

CHP'yi artık Zülfü Livaneli de kurtaramaz; oniki...

CHP, Atatürk'ün partisi olmadığı gibi işçinin, köylünün, dar gelirlinin, küçük ve büyük burjuvazinin partisi de değildir; bu da onüç...

CHP'nin barajda boğulmasıyla Türkiye'de bir dönem sona ermiştir; "altı ok" ve "onuncu yıl marşı" diskuruyla CHP'nin, CHP'de idame-i hayat eden kafanın bu ülkeye verecek bir şeyi kalmamıştır; bu da etti mi sana ondört...

Ve onbeş:

CHP ölmüştür.

Allah taksiratını affetsin...