Dipsiz bir kuyuya benzetir çoğu insan dünyayı. Bu kuyu içinde varolabilmek için tek amacı vardır insanın: Kuyuya düşüp boğulmamak ve mükemmele ulaşmak. Çağdaş Türk hikayeciliğinin güçlü kalemlerinden Rasim Özdenören, 'Kuyu' adlı öyküsünde, öykünün kahramanı Yusuf'un bir kuyuyu andıran çıkmazları/çıkışları, uyumsuzluğu, kendine ve çevreye yabaniliği, varolmak içinde kendini bulma çabası, iç sesi/sessizliğini anlatıyor. Özdenören hayatın dipsiz kuyu oluşunu şöyle ifade ediyor: "Her neyse.. sonu gelmiyordu bunların, sonunu, dibini bulamıyordu: boşa koysa dolmuyor, doluya koysa almıyordu. Onun kuyusu da buydu belki." Yusuf'un iç alem portresinin çizildiği öyküde, Yusuf kendini arayan, kendine yabancı bir insan... Küçük bir kasabada yaşayan Yusuf, özünü/aslını –bazen deneme-yanılma yöntemiyle de bulan– derin iç muasebe ve muakemesiyle keşfetmeye çalışan/çabalayan bir insan... Kitaptaki "Daha önceydi bu: ama şimdiden daha kısa bir süre önce ve şimdinin geriye doğru bir uzantısı, bir eklentisi olan bir geçmiş zaman: o kadar kısa bir süre önce ki, hâlâ o şimdiki geçmişin içinde sürüp gidiyor herşey: daha önce kendini hiç sılası olmayan biri diye düşünürken şimdi çok sılalı biri haline gelmişti, gittiği, geçtiği, geçip gittiği her yer sılası olmuştu, her birin tek tek özlüyordu. Eğitilmemiş olduğunu duyumsuyordu. Kendine söylenen güzel sözlere verilebilecek yanıtları bulmaktan üzülüyor, dahası utanıyor ve kahroluyordu" şeklindeki pasaj ve "Ağırlığı, bizzat nefsinden başka ne olabilir? Ama onu nasıl terketmeli? Terkedebilir mi? Nefs terkedilebilir mi?.." cümleleri kendini arayan birinin çığlıkları. Sıkılmadan ve düşünülerek okunan 'Kuyu', öykü severlerin özlemiydi. (İz Yayıncılık; tel: 0212 518 22 04)