Pazartesi gecesi Adalet Bakanı'nın bir yemek daveti vardı, Yeni Şafak'tan Selahhattin Sadıkoğlu ve Kürşat Bumin'le katıldık bu yemeğe. Yemek öncesi ayaküstü sohbette bakana, Genelkurmay Başkanlığı'nın 8 ayrı şuç duyurusu üzerine, 8 ayrı dosyadan yargılandığım TCK'nın 159. Madde'si hakkında bir soru sordum.

Sorum basitti:

"Çoğu ilk celsede beraatle sonuçlanan, herhangi bir suç unsuru bulunmayan yazılar hakkında dava açılmasına neden izin veriyorsunuz; bu maddeden dava açılabilmesi, bir başka maddeye göre sizin izninize bağlı, onay vermezseniz açılmaz?"

Yanıt da basitti:

"Hep karıştırılıyor, yasa izin için bakan değil, bakanlık diyor, izin veren bakanlık…"

Tekrar sordum:

"Ama izin adalet bakanı adına veriliyor, imza sizin adınıza atılıyor; söz konusu olan ülkenin yazarları, aydınları olunca, neden bakan bu işe el atmaz?"

Bunun üzerine, "Genelkurmay'ın suç duyuruları değil mi" dedi, bakan, "İşte bizim önümüze suç duyurusu gelince, hüküm vermemiz olmuyor, mahkemelere havale ediliyor…"

Adalet Bakanı Hikmet Sami Türk, beğendiğim, karışık meselelerde zor işlerin altından kalktığına inandığım bakanlardan birisiydi. Ne var ki, sadece 159. Madde konusunda değil, örneğin hapishane operasyonlarının yapılış şekli konusunda ipi elden kaçırdığını, devletin derin koridorlarında alınan kararları izlemek zorunda kaldığını, daha sonra bunlara aktif bir şekilde katıldığını gördükçe, bu beğenim yara aldı. Yine de zaman zaman bir başkası yerine onun Adalet Bakanı olmasının bir şans olduğunu düşünmüşümdür.

Ama o akşam Hikmet Sami Türk'te madalyonun diğer yüzünü gördüm.

Yemek esnasında Kürşat Bumin:

"Bildiğim kadar, dilekçe vermek bir haktır, Kürtçe eğitim konusunda dilekçe veren ögrencilere Terörle Mücadele Yasası çerçevesinde soruşturma açılması için Adalet Bakanlığı'nın DGM savcılarına genelge gönderdiği doğru mu?" diye sorunca, "Evet" dedi bakan ve ekledi: "Peki siz bu dilekçeleri okudunuz mu? PKK'nın siyasallaşma çabalarından haberiniz var mı?"

Bence bu mantık bildik bir devlet bakışı olsa da, bir hukuk profesörü tarafından yürütülürse, bardağı taşıran damla olur…

Birileri için hak olan bir eylem, başkaları için suç olarak değerlendirilirse… Üstelik bu kişilerin eylemlerinden çok niyetlerinden yola çıkılırsa… Bu niyet tahmini devletin ne kadar manipülatif olup olmadığı belli olmayan istihbarat raporlarınca ürettiği bilgiye dayanırsa… Ve takibata uğrayan hukukun icap ettirdiği gibi tek tek kişiler değil, neredeyse dilekçe veren tüm öğrenciler ise, yani bir kimlikse… Bardak taşar… Yönetemeyen bir yönetimin aczi ortaya çıkar ve aczin bedeli ne yazık ki, hak gaspı ve otoriterleşme olur…

Demokrasiyi dilinden düşürmeyen bakanı anlamak zor…

Görünen o ki, istihbarat raporları Kürtçe eğitim talebini PKK'nın siyasallaşma çabasının ilk adımı olarak tanımlayınca düğmeye basıldı. İçişleri Bakanlığı, Adalet Bakanlığı ve YÖK aynı anda harekete geçti. 1500 öğrenci hakkında soruşturma başlatıldı. İvedi olarak 18 kişi tutuklandı, 162 kişi gözaltına alındı.

Çünkü istihbarat raporları, Kürtçe eğitim eyleminin PKK'nın 6. Konferansında alınan bir kararla uygulandığını söylüyor.

Ne var ki, biz bu "raporların gerçeği mi yansıttığını yoksa sistemi sıkıştıran bir talebin bastırılmasında kamuoyunu ve dış dünyayı tatmin edecek bir gerekçe olarak mı kullanıldığını bilmiyoruz".

Şimdi soralım:

Eğer istihbarat raporları doğruysa, yani üniversitelerde binlerce, onbinlerce öğrenci PKK'nın talebi üzerine bir anda harekete geçebiliyorsa, bu sorun siyasi önlemler almadan, "stratejik bilgi" dışında "toplumsal bilgi" merkez alınmadan, salt asayiş tedbirleriyle çözülür mü yoksa azar mı?

159. Ve 160. Madde konusunda olduğu gibi belli ki hatta birileri var. Ve Adalet Bakanı örneğinin işaret ettiği "yetkisi olmayan sorumlular cehennemi" her cephesinde alabildiğine yanmaya devam ediyor… 11 Eylül destekli güvenlik akımı, siyaset ve hukuk alanında ilerlemeyi ve sorunlar içinden çıkılmaz hale gelmeyi sürdürüyor.

ALİ BAYRAMOĞLU

Künye

Temsilcilikler

ReklamTarifesi

AboneFormu

MesajFormu