Ana Sayfa
Gündem
Politika
Ekonomi
Dünya
Aktüel
Spor
Yazarlar
Televizyon
Sağlık
Bugünkü Yeni Şafak
657'liler Ailesi
Bilişim
Çalışanın Sesi
Diziler
Düşünce Gündemi
İzdüşüm
Kültür-Sanat
Nar-ı Beyza
Okur Sözcüsü
Röportaj
Sinema
Yemek
Zamanda Yolculuk
Bize Yazın
Abone Formu
Temsilcilikler
Reklam
Künye
Arşiv

Yeni Şafak'ta Ara

	Ali BAYRAMOĞLU alibayramoglu@turk.net

Sıcak siyaset yorgun düşürür. Zaman zaman siyasi alana uzak açıyla bakmakta fayda olur.

Ağca, Gladyo, Cumhurbaşkanlığı tartışmasını bir yana koyun... Bu ülke yol aldı ve alıyor... Ama sınırları var bu yolun...

İki üç yıl önce ülkenin değişmeyen gündem maddeleri olarak şunları yazıyorduk: Dar alana sıkıştırılmış, askeri vesayet baskısıyla "temsil kabiliyeti iyice zedelenmiş" parlamenter bir siyaset...

Sistemleşmiş, ülkenin "büyüme stratejisiyle eşanlamlı hale gelmiş" yolsuzluklar...

Toplumsal talepleri, ülkenin siyasi yenilenme gereğini, hatta gerekirse toplumu ve siyaseti ikame etmesi beklenen, bu beklentiyle bir "masal devi" haline getirilen dış dinamikler...

Bu maddelerle ülke, siyasetten topluma, zihniyetten devlete "topyekun bir kriz" yaşıyordu.

Daha önemlisi "kriz içindeki debelenme ve hesaplaşmalar"ı ilginç bir şekilde bu "krizden çıkma" yolu sanıyorduk.

Bu "sanı"yla ülke daha dip noktaya doğru hareket ediyor ve bu "sanı" üzerinden ülke kamuoyunda beklenti tek eksenli oluşuyordu:

Seçim Kanunu, Siyasi Partiler Kanunu'nun değişmesi, yani "lider sultası"nın kırılması ve "siyaset-ekonomi ilişkisi"nin kesilmesi...

Bu, belki de yaptığımız birinci ve en temel yanlıştı.

Bir kere, lider sultası, bir "cemaatleşme biçimi" olarak bir kanunun eseri değil, bir kanunla değişebilecek durum ise hiç değil. Bu durum, asli siyaseti de tekeline alan "aşırı merkeziyetçi bir devlet yapılanması"nın sonucu.

Siyaset-ekonomi ilişkisine gelince... Bu ilişki "yolsuzluk düzeni"nin sorumlusu değil, sadece bir aracıdır. Ana sorun "siyaset-ekonomi sorunu" olmaktan çok, "devlet-ekonomi ilişkileri sorunu"dur

Yeni siyasi ve toplumsal meşruiyet, askeri vesayetin AB projesi karşısında bir ölçüde gerilemesi, siyasi alanın görece de olsa genişlemesi bu tabloyu önemli ölçüde etkiledi.

Ülkenin meselesinin bir "devlet sorunu" olduğu iyice netleşti.

İç dinamiklerle üst üste oturan, iç dinamikler tarafından meşru kılınan dış dinamiklerin değiştirme gücü farklı bir ivme kazandı.

Ve Türkiye şöyle ya da böyle devletin yeniden yapılanması işine girişmeye hazır hale geldi.

Peki "devletin yeniden yapılandırılması"ndan ne anlamak lazım?

Yeniden yapılanma her şeyden önce, devletin hukuk ilkelerine tâbi olmasını, hukuk devletinin demokratik işleyiş şemasını benimsemesini, devlet-siyaset ilişkisinin yeniden tanzim edilmesini, diğer bir deyişle "demokratik, adaletçi ve özgürlükçü politik ve ekonomik rasyonaliteyi" ifade eder.

Her kesime hukuk aracılığıyla "eşit mesafede duracak"; buna karşılık her kesimi birbirine mümkün olduğu kadar "eşit mesafede tutacak", toplumsalı merkeze alacak bir rasyonalitedir bu.

Devletin yeniden yapılanması, sorunların çözümüne ilişkin doğru yöntemlerin kullanılması, tersinden söylenecek olursa, gidişatı tanımlayan "yöntem otoritarizmi"nin engellenmesi açısından da şarttır.

Nitekim devletin el attığı toplumsal alanı ve siyaset sahasını boşaltması iki hususun ön koşuludur: Hem siyasetin toplumla bağının kurulmasının, temsil kabiliyetinin artmasının, karar alma etkinliği ve alanının genişlemesinin... Hem katılmanın önünün açılmasının, yani siyasetçi profilinin değişmesinin, yani siyasetin aktör bazında etkin hale getirilmesinin...

Bu yeniden yapılanma gerçekleşmeden gerçek bir değişimi beklemek bir "ham hayal"dir..

Geri dön

Yazdır

Yukarı