Ana Sayfa
Gündem
Politika
Ekonomi
Dünya
Aktüel
Spor
Yazarlar
Televizyon
Sağlık
Bugünkü Yeni Şafak
657'liler Ailesi
Bilişim
Çalışanın Sesi
Diziler
Düşünce Gündemi
İzdüşüm
Kültür-Sanat
Nar-ı Beyza
Okur Sözcüsü
Röportaj
Sinema
Yemek
Zamanda Yolculuk
Bize Yazın
Abone Formu
Temsilcilikler
Reklam
Künye
Arşiv

Yeni Şafak'ta Ara

	Rasim ÖZDENÖREN rozdenoren@yenisafak.com.tr

"Değişen Dünya Karşısında İslâm" başlıklı yazımızı: "İslâm, demokrasiden daha fazlasını vaat ediyor." cümlesiyle bitirmiştik (19 Ocak 2006). Bir okurumuz (Reşit Kılıç) bu cümleye atıfta bulunarak söz konusu hususa açıklık getirmemizi istiyor ve İslâm'ın daha fazla vaat ettiği hususun ne olduğunu soruyor. Ayrıca demokrasiyle İslâm'ın birleştiği noktaların ne olduğunu öğrenmek istiyor.

Konu, aslında, bu sütuna sığdırılacak kadar basit değil. Biz, sayın okura, bu konudaki mütevazı bir çalışmamıza (Yeni Dünya Düzeninin Sefaleti, İz Y. 1998) göz atmasını tavsiye etmek isteriz. Aynı kitabımızdan yararlanarak özetin özeti bile sayılmayacak birkaç mülâhazayı da "madem sual vaki oldu, cevap vermek gerektir" fehvasınca burada hatırlatmakla yetinelim. Demokrasiden beklenen hedefler, eğer, kişi hak ve özgürlüklerine riayetin sağlanması; din ve vicdan özgürlüğünün gerçekleştirilmesi; azınlığın çoğunluk, çoğunluğun da azınlık üzerinde tahakküm kurmasının önlenmesi; düşünce ve ifade özgürlüğünün gerçekleştirilmesi ise, İslâm'ın bu hususları son kerte titiz kurallarla güvence altına aldığı bilinmektedir.

Ayrıca özellikle medeni hukuk ilişkileri çerçevesinde insanlara kendi hukuklarını seçme özgürlüğü tanınmaktadır. Bu husus, bazılarının sandığı gibi çok hukukluluk değildir. Müslüman olmayanlara kendi hukuklarını uygulama yetkisi veren irade İslâm yönetimidir. Kaynağını da Resulullah'ın (sav) uygulamasında bulmaktadır. Ve kayıtlı olarak bilinen referansı Medine Vesikası olarak anılan metindir. İslam'ın öngördüğü, Müslüman olmayanlara tanınan kendi hukuklarını seçme özgürlüğü şimdiki ulus-devlet çerçevesinde yürütülen demokrasilerde bir ülkü olarak bile yer almaz. Henüz hiç bir demokrasinin böylesi bir olgunluğa ulaşamadığı malumdur.

İslâm, zorbalığı hiçbir biçimde öngörmezken, köleci, ayrımcı, sömürücü, sömürgeci, ırkçı bir kültürün (Batı kültürünün) ürünü olan demokrasi, insanlara ister istemez oportünist (fırsatçı) bir ahlakî yapı sunuyor. Demokrasinin en uçtaki savunucuları bile, demokrasinin icabında zorbalığa başvurabileceğini söylüyor. Örneğin 20 yy.'ın namlı filozofu J.P.Sartre şu mülâhazayı ileri sürüyor: "Bir yazar zorbalığı apriori kötülememelidir. Onu, çerçevesi içinde, bir yol diye bakarak kötülemeli ve hele, şunu anlamalıdır ki, çalışılacak şey, zorbalığı toptan ve soyut olarak kötülemek değil, her durumda gerekli zorbalığın en azını kurmaktır. Çünkü, bugün zora başvurmadan hiç bir şey yapılamaz, çünkü, bugün her şey zorbacadır. Demek ki, sorun her zorbalığı kötülemek değil, yararsız zorbalığı kötülemektir." (Çağımızın Gerçekleri, Çan Y. s.60). Aynı şekilde, 20. yüzyılın ateşli demokrasi savunucusu Karl Popper da, zorbalığa referansta bulunmaktadır. O da, demokrasiyi ortadan kaldırmak isteyenler, icabında zor kullanılarak bertaraf edilmelidir, fikrinde (Açık Toplum ve Düşmanları, Remzi K.).

Bütün bu mülâhazaların gerçek bir demokrasi adına ileri sürüldüğünü akıldan çıkarmamamız gerekiyor. Zorbalık uygulanacak ama, asgari sınırına riayet edilecek. Peki onun asgari sınırını kim, nasıl tayin edecek? Zorbalık uygulanacak ama, benim amaçlarıma uygun düşmesine dikkat edilecek. Fakat bu amacın meşruiyetini kim, nasıl tayin edecek? Zorbalık uygulanacak, çünkü bugün her şeyin zorbaca oluşu bana bu hakkı sağlayacak! Bütün bunlar, insanları elbette hukukun üstünlüğü noktasına değil, fakat ancak keyfî uygulamalara sevk edecek mülahazalardır. Oysa İslâm zorbalığı dayatmayı ilke olarak reddeder. Onun, yalnızca Müslümanlara değil, fakat Müslüman olmayanlara tanıdığı hakların kaynağı Kitap ve Sünnet olduğu sürece bu ilkelerde geri adım da söz konusu değildir. Oysa referans noktasını beşer iradesinde bulan demokraside maslahatın gerektirdiği hallerde ilkelerden taviz vermek her zaman mümkündür. Nitekim şimdi adı geçen iki demokrasi savunucusunun mülâhazaları yeterli fikir veriyor sanırım. Bütün bu mülâhazaların Türkiye'nin halen yaşamakta olduğu antidemokratik hukuk düzencesi karşısında ne yapılması gerektiği konusu ile ilgisi yoktur. Türkiye'nin demokrasinin neresinde olduğu hususu bir soru, demokrasinin İslâm'ın neresinde olduğu sorusu başka bir sorudur. Bunlar iki farklı düzlemde yer alır.

Geri dön

Yazdır

Yukarı