Ana Sayfa
Gündem
Politika
Ekonomi
Dünya
Aktüel
Spor
Yazarlar
Televizyon
Sağlık
Yurt Haberler
Son Dakika
657'liler Ailesi
Ankara'da Şafak
Bilişim
Çalışanın Sesi
Diziler
Düşünce Gündemi
İzdüşüm
Kültür-Sanat
Röportaj
Sinema
Yemek
Zamanda Yolculuk
Bize Yazın
İnsan Kaynakları
Abone Formu
Temsilcilikler
Reklam
Künye
Arşiv

Yeni Şafak'ta Ara

	Fatma Karabıyık BARBAROSOĞLU fkbarbaros@e-kolay.net

Kalbim ağrıyor. Uzun yıllardan sonra Temmuz ayında İstanbul'da olmam ile alakalı olabilir mi? "Yurdumun" gökyüzünden mahrum olmamla. Temmuz ayında ille de sıla-i rahim ederdim. Niye bilmem "bizim oraların" gökyüzü çok başka gelirdi. Sanki bütün yaraları sarıp sarmalayacak kadar başka. Bütün yoklukları ve yoksunlukları silmeye gücü yetecekmişçesine başka.

Sizin kalbiniz ağrıyınca ne yaparsınız? Ben bir dosta emanet etmek isterim kendimi en ziyade. Dost meclisinin latif havasına. Pazar günü, yani bana kendini ağır Temmuz olarak kodlamış Pazar gününü sanatkarlar meclisine emanet ettim. İki yazar, bir hattat, bir neyzen ve sohbetini her daim ufuk açıcı bulduğum dost.

Her şey güzel her şey latifti. Ama kalbin ağrısı diner mi? Benim kalbim en ziyade bu letafetten sonra ağrıyor. Tam ayrılacakken "haberleri" alıyoruz. (Niye yapıyoruz bunu?!!) Zehirlenmemize yetecek kadar "haber" her daim var zaten. Öteki haberleri algılamıyorum bile. Yol boyunca beni yalnız bırakmayacak olan ABD askerlerinin evlere girip, kadınlara tecavüzlerini itiraf edişleri. Biliyorum ki bu haber, "ve büyük ve renkli ve merkez" medyamızda yer almayacak. Oysa işgal öncesi ellerinde "çiçeklerle" tasvir edilmişlerdi özgürlük bahşedici ask-er-ler. Hatta İslam dininde kadınlara nasıl davranılması gerektiğinin bilgisi veriliyordu işgal kuvvetlerine. Onlar o zaman "zarif işgal"in temsilcileriydiler. Batılının sadece zarafetini, iyiliğini, Müslüman olanın sadece kabalığını görmeye ayarlı gözlerimizle "biz"e biz olarak bakamıyoruz asla. Allah rızası için yaşanan bir hayattan kopup, Batılı adamın isteği üzerine yaşamaya evrilmiş bir hayatın içinde kendimiz olarak kalamayışımıza mazeret bulabiliyoruz en fazla.

Yol boyunca (Eyüpsultan-Küçükyalı) bu haber ve yollara kendini bırakıvermiş "necip halkımız" eşlik ediyor ağrıyan kalbime. Ama ne eşlik ediş! Yaz gelince İstanbulluların bu kendini bırakıvermişliklerine kahroluyorum. "Kültür başkenti İstanbul" en ziyade açık hava mutfağı yarışmasına katılmaya layık görüyor kendini. Her yeşillik, yol kenarı "köftesiz çıkmam abi" temalı büyük canlı afiş gibi.

Ne yapsın insanlar sıcaktan bunalıyor diye savunmaya çalışıyor zihnimin bir yanı. Olmuyor. Sıcaktan bunalmak ile şehrin merkezinde mangal yapmanın ne alakası var diyen öteki yanım kazanıyor. Oturacak avuç içi kadar yer görünce taş, toprak, egzoz dumanına hiç aldırmadan mangal yapan halk ile, hizmete açtığı her yeri, "haydi eller havaya" temposu ile diskoya dönüştüren yönetici zihniyet arasında kalbimin hasarı büyüyor.

II-

Bu yazıyı okuyunca editorya (Ali Akel) şöyle düşünecek en ziyade: Her şeye değinmiş de İngiliz gazetesindeki Latife Hanım-Emine Erdoğan mukayesesine değinmemiş. Evet değinmiyorum. Nedeni çok başit. Bendeniz yıllardır başörtüsüne özgürlüğü savunan dindar çevrelerin Atatürk'ün annesi de, eşi de başörtülüydü konulu "kompozisyon" yazmalarına itiraz ettim. Dönemin özelliklerini bilmeden bir iki fotoğraf karesinden yola çıkarak, pek dindar bir Latife Hanım imajının elde kalacağı çok aşikardı. Ama esas şunun için değinmiyorum: Türkiye'deki laikçi çevreler ile aceleci dindar çevrelerin tavrı aynı. Bir taraf Latife Hanım modern bir kadındı diyor, öbür taraf başörtülü resimlerinden dayanak bulmaya çalışıyor. Her iki görüş de birbirinden sığ. Latife Hanımın başörtülü olması ya da çok modern olması beni hiç ilgilendirmiyor. Yanlış anlaşılmasın tarihi bir özne olarak elbette ilgiliyim. Bu konuda Nazmiye Demirel bile ilgilendiriyor beni. Ama kendi özgürlüklerimi hiç kimse üzerinden tartışmaya ya da savunmaya tenezzül etmiyorum. Özgürlüğü özgürlük olarak, felsefi açıdan, sosyolojik açıdan her platformda tartışmaya varım. Ama tarihi bir figürü dini bir kimlik olarak merkeze koymaya itirazım var. Latife Hanım tarihi bir kimliktir, nasıl giyindiği tarihin ve sosyolojinin ilgi alanına girer. Bu ilgi gayet nesnel bir dil ile ortaya konulmak zorundadır. Aşırı hayranlıklar kadar ("ay ben Latife Hanım'ı çok sevdim. Öğrendikçe hayranlığım artıyor" gibi), yargılayıcı tasvirler de bir kimlik olarak "merhume"yi sadece eksiltmeye yarar. Kimlikleri sadece "eksiltme" üzerinden ortaya koyabilen toplumlarda düşüncenin yolu topaçlı bir tarlaya benziyor işte.

Yazıyı bitirdim ama kalbimin ağrısı hiç geçmedi.

Bunda senin hiç suçun yok mu ey okuyucu!

Geri dön

Yazdır

Yukarı