Ramazan ayları Osmanlı döneminde medrese talebeleri için adeta bir staj ayıydı. Medrese öğrencileri Recep, Şaban ve Ramazan aylarında hem öğrendiklerini uygulamak ve pekiştirmek hem de halkın dini ve ilmi ihtiyaçlarını karşılamak için memleketin çeşitli yerlerine dağılırlardı. Bu sosyal ve kültürel faaliyete ‘cerre çıkmak” denirdi.
KASABA VE KÖYLERİ GEZERLERDİ
Müderrisler ve yetişmiş talebeler dokuz ay derslerle meşgul olduktan sonra üç aylarda ve özellikle Ramazan ayında şehir, kasaba ve köylere giderek camilerde vaaz verir, Kur’an okur ve diğer din hizmetleriyle halkı bilgilendirir, soruları cevaplandırır ve çocukların yetişmesine yardımcı olurlardı. Başlangıçta yetişmiş kimselerin şehir, kasaba ve köylere gitmesi olumlu sonuçlar veriyordu. Başta İstanbul olmak üzere büyük şehirlerdeki dinî ve kültürel gelişmeler halkın ayağına kadar götürülüyor, böylece en küçük yerleşim birimlerine ulaşma imkânı sağlanıyordu.
Buna karşılık halk da kendilerine bu şekilde faydalı olanlara maddî yardımlarda bulunmak için iki zümre arasında samimi bir diyalog kuruluyordu. Cer halkın aydınlanması açısından olduğu kadar medreseliler için de bir uygulama niteliği taşıyordu. Cer, Cumhuriyet döneminde de kısmen devam etmiş, ancak okullardan yetişen din görevlilerinin şehir, kasaba ve köylere resmen tayini sonucunda bu uygulama tarihe karışmıştı.
