“Şöhret âfettir”…Eski dünyâya âit bir düstûrdur bu. Bu istenmezdi. Çünkü hâkim inanışa göre, “gurur” ve onun en keskin hâli olan “kibir” ve benzeri duyguların, insanın “enesini” veyâ “nefsini” azdırdığı, onu edep dâiresinden çıkardığı düşünülürdü. İnsan, şöhretin çekiciliğine kapıldığı zaman Rahmânî (iyicil) dâireden çıkar, Şeytanî (kötücül) bir çizgiye kayardı. Şeytân ile hemhâl olmuş, irâdesini ona teslim etmiş sayılırdı. Hâsılı, karşı çıkılan tek başına şöhret değil, daha çok onun kışkırttığı duygulardı. Firavun, bunun ideal tipi olarak resmedilirdi. Geleneksel terbiyenin esâsı buydu.
#Süleyman Seyfi Öğün
#Sesli Makale
5 yıl önce
