Slovenya’da yapılan hazırlık kampını takip ettikten sonra döndüğümüz Trabzon’da Trabzonspor’un genel durumunu aklımız kestiğince düşünmeye başladık.
Öncelikle şunu belirtmek isterim ki iş bilgisi, iş becerisi tartışılan futbolcuları olsa da, iş ahlakı en yüksek düzeyde bir futbolcu topluluğu izledim.
Yabancısı - yerlisi, genci - tecrübelisi öylesine bir görüntüdeydi ki kapasiteleri doğrultusunda mücadele güçlerini sahaya yansıtmaya çalışırken düşünce birlikteliğinde hiç eksik olmadılar.
Onur’un yeni transfer gibi heyecanı ve çalışma temposu, Sosa’nın ‘Yerim Trabzonspor’ söylemi, Kucka’nın tavan yapan öz güveni, Hugo Rodallega’nin lider özelliği, Yusuf Yazıcı’nın olgunluğu ve gençleri pamuklara sarıp kollaması, gençlerin “bu kulübün geleceği biziz” tavrı, olgun havayı daha da anlamlaştırdı. Teknik direktör Ünal Karaman ile yardımcısı Hüseyin Çimşir’in teknik adam olmalarına rağmen takım kaptanı şefkatiyle yaklaşımı diğer yardımcı teknik adamların konsantrasyonu yıllardır bir futbol takımında görmeyi arzuladığımız güzellikleri bize yaşattı.
Takviye yapılmamasını sorun yapmamaya çalışsa da içinde fırtınalar kopan Ünal Karaman, takımının durumunu iyi etüt etmesine rağmen yönetimin ekonomik çaresizliğinden kaderine razı açıklamalarla yeni bir fedakarlığa doğru yelken açıyor.
‘Tıbben oynamasında sorun yoktur’ denip, 1994-95 sezonunda 23 maç oynandıktan sonra Almanya’da ameliyat olan ve ayak topuk kemiğinden 12 kırık parça çıkartılan Ünal Karaman, Galatasaray’a değil, Trabzonspor’a gelerek yaptığı fedakarlığı şampiyonluk uğruna sakat sakat oynayarak taçlandırmıştı. Aynı Ünal Karaman, 2009 yılında Hugo Buroos’un Kasımpaşa maçından sonra istifa etmesiyle teknik direktör koltuğuna oturmuş, namağlup Eskişehirspor’u yendikleri maç sonrasında, “Ben emanetçiyim bu koltuğun gerçek sahibi Şenol Güneş’tir” diyerek fedakarlığına en anlamı halkayı eklemiştir. Ve aynı Karaman, menajer olarak görev yaptığı dönemde fiyatlar havalarda uçuşurken, çirkin tartışmaların içinde yer almamak için sessiz sedasız yine köşesine çekildi…
Vizyonun en tepesindeyken geldiği Trabzonspor’da görev yapma isteği her şeyin önüne geçti ve teklife olumlu cevap verirken neredeyse 2. Lig’de görev yapan teknik adam seviyesinde ücrete imza attı. Bu noktada fedakarlık yaparken, kendi kariyerini de düşündüğünü varsayarak Trabzonspor ile başarıyı yakalayıp, kendi değerini de yükseltmeyi düşünmüştür diyebiliriz. Ama herkes gibi mevcut takımla başarmasının zor olacağını bile bile ucunda ışık görünmeyen bir tünele girdiğini de biliyordu.
Başta da belirttiğim gibi; iş bilgisi ve iş becerisi tartışılan takımın tek tartışılmayacak yönü iş ahlakı. Bunu da 24 günlük kamp sürecinde sağlayan Ünal Karaman olduğuna göre bu kara yağız delikanlının zirve için kapasitesi eksik olan takımda yapacağının sadece bununla sınırlı olduğunu bilmemiz ve kabul etmemiz gerekiyor.
Bu kulüpte fedakarlığı tavan yapan Ünal Karaman’ın, Trabzonsporlu zaafından yararlanmaya çalışmak O’na yapılacak en büyük hakaret olur.
Yine söylüyorum ki gerçekten anlayış olarak mükemmel bir futbolcu topluluğu ile lige girecek olan Trabzonspor’un bu mükemmelliğini sürdürmesi ve sezonu bitirmesi yönetimin elinde.
Ya bu güzelliği devam ettirmek için transfer yapacaksınız, ya da oluşturulmaya çalışılan bu güzelliği yine kendiniz bozacaksınız.
İşiniz o kadar zor değil, başarıyı istiyorsanız Karaman’ın elini güçlendirin..
O’na emanetçi gibi bakarsanız unutmayın ki onca yaptığı fedakarlıkların faturası da size çıkar. Çünkü Ünal Karaman günah keçisi seçilecek yaşı çoktan geçti.
Karaman, fazla bir şey istemiyor ki.
Hedeflediği ve istikrarlı 11+3 futbolcunun 7’sini moral değerleri bitmiş, psikolojik olarak tükenmiş, futboldan soğumuş, inançları ve beklentileri sekteye uğramış, üst üste iki maç oynamamış futbolculardan kendisi zaten çıkarttı. İstediği sizin transfer edeceğiniz
4 futbolcu…
Hadi bir fedakarlık da siz yapın…
Eğer kafanızın arkasında başka bir hesap yok ve başkalarını beklemiyorsanız…
