Maç öncesi oyun adına beklenti Hırvatların topa daha fazla sahip olacağı, oyunun hücum yönünü daha çok oynayacağı, İngilizlerin ise sağlam takım kurgusunda Sterling-Kane ikilisi ve tabi duran toplarla sonuca gitmek isteyeceği yönündeydi. İngilizler en büyük silahları olan duran toptan henüz beşinci dakikada öne geçince, bu öngörü daha da netleşti. Ancak, İngiltere turnuva boyunca arkasına aldığı rüzgarı Trippier’in golüyle beraber maç özelinde daha büyük bir özgüvene dönüştürdü. Maçın ilk yarısında başta Rakitic olmak üzere Perisic ve Mandzukic beklentilerin çok altındaydı. Modric ve Rebic’in bireysel çabaları sağlam İngiliz savunması karşısında pozisyon bulmaya yeterli olmadı. İngilizler topun değerini bilip, onu rakibe mümkün olduğunca geç vererek üstündeki tehditleri azaltmayı başardı. Ayakları düzgün kaleci Pickford da bu pas ağında fayda sağladı.
Oyun uzunca süre bu görüntüde devam etti ancak İngiliz savunmasının bir anlık dalgınlığı maçı tekrar başlattı. Perisic’in golü Hırvatları kendine getirirken İngilizler’e geçmiş travmalarını hatırlattı. 68. dakidakadan itibaren İngiltere panikledi, acemi bir hale büründü. Hırvatistan, Arjantin maçı haricinde en parlak görüntüyü o dakikalarda verdi. İngilizlerin şoku ancak 90 dakika bitince atlatabildi.
Maç 68 dakika İngilizlerin, sonrasındaki 52 dakika Hırvatların hakkıydı. Maç içinde değişen psikolojiler sonucu belirledi. İngiltere’nin şartlar dahilinde en iyi hali, Hırvatların yeteneğini devirmeye yetmedi. İngiltere, kazanmayı yine beceremedi. Bu sonuç daha önce görülmemiş, ilk defa izlenecek bir finali ortaya çıkardı.
