Fenerbahçe'nin dirençli orta sahasına karşı Pepe, Talisca ve Oğuzhan'ın eksikliğinin kağıt üstündekinden daha büyük bir hal aldığı maçın başlamasıyla beraber otaya çıktı. Medel, Atiba ve Tolgay oyunu savunmanın önünden kuracabilecek yeteneklere sahipler ancak iş takımı bir ileri götürmeye gelince biraz yetersiz kaldılar. Mücadelenin ilk anından itibaren Fenerbahçe'nin mükemmel taktik disiplini de bu üçlünün işini oldukça zorlaştırdı. İlk gol anına kadar oyun ortadayken Beşiktaş'ın haddinden fazla top kaybı dikkat çekti. Geriye düşen siyah-beyazlılar, Fenerbahçe'nin topun arkasındaki düzenli bekleyişi karşısında kilidi uzun süre açamadı. Bu dönemde Quaresma'nın çabası ve becerisi Beşiktaş'ın tek hücum yoluydu. Maçın kırılma anı Şenol Güneş'in taktik müdahelesi oldu. Ne zaman ki Şenol Hoca orta sahayı dörtleyip, forveti çiftledi, oyunun tüm rengi değişti. Merkezden hücum edemeyen hatta hücum denemelerinde sık sık top kaybeden Beşiktaş, kanat hücumlarına yöneldi ve ciddi bir baskı oluşturdu. İlk 30 dakika sahada her planını uygulayan Fenerbahçe, rakibinin bu değişimi karşısında maçın edilgen tarafına dönüştü. Beşiktaş'ın golünün geleceği belliydi ama tek merak konusu golün dakikası oldu. 49'da gelen gol Beşiktaş'ın motivasyonunu daha da arttırdı ve maçın tek taraflı seyri sürdü. Maçın belirli anlarında görüldü ki, Fenerbahçe kalabalık çıkmayı denediği çoğu atakta rakip ceza sahasına gitmeyi başardı. Ne var ki Aykut Hoca ve öğrencileri baskıyı kırmak adına bu yola çok başvurmadı. 30 ve 77. dakikalar arasındaki mahkumiyete çare bulamayan Fenerbahçe kenar yönetimi skorun en büyük sorumlusuydu. Müthiş başladığınız, erkenden öne geçip rakibi kilitlemeyi başardığınız bir maçı, rakibin bir hamlesine teslim etmek kabul edilebilir bir durum değil. Fenerbahçe, bir rakibini şampiyonluk yarışının dışına itecekken, hem önemli bir yara aldı hem de zor günler geçiren Beşiktaş'a nefes verdi. Bu maçın iki farklı rengi, iki farklı skoru sene sonunda çok sezonun önemli hikayelerinden biri olarak yerini alacaktır.