Muhsin Beğ vefat etti. Yoldayken. Hep hazırdı. Ölüme hazırlıksız yakalanmadı bu yüzden.

Yakından tanışırlardı ölümle. Hep kolkola yaşadılar. Bir ömür boyu.

Hazırlıksız yakalanan biz olduk. Ölüm haberine değil, ölümüne.

Gafil avlandık.

Ölüm bize gelmez zannettik.

Geldi.

Ve ruhumuzu bedenimizden ayırdı.

Memleketin namuslu bir evlâdı vefat etti.

Haysiyet ve şeref sahibi bir yiğidi.

Muhsin Beğ.

Ölüm en kıymetli mürebbîdir.

Hep hatırlatır.

Unutanlara, bazen en yakınlarına dokunmak suretiyle kendisini hatırlatır.

Hatırlayınız o hâlde ölümü. Öleceğinizi. Herkesin ve sizin.

İbret alınız ölümden ve dahî yaşamdan. Başkalarının yaşamlarından.

VE dahî ölümlerinden.

İnsan ölüme doğru yaşar. Ölümlüdür.

Ebedî hüznün sebeb-i aslîsi bu!

İnsan gölgede yaşıyor, ve zavallı yaşam biteviye ölümle aydınlanıyor.

Basiret sahipleri için.

Bâki olan O! İnsan fani.

Bu vesileyle olsun bir kez daha hatırlamalı!

Sade vahvahlanmak yerine, ibret almalı.

Ölüm en kıymetli mürebbîdir.

Tıpkı bir dost gibi.

— “Göz yaşarır, gönül hüzünlenir, ama biz yine de Rabbimizin bizden razı olacağı sözü söyleriz: Hepimiz O''ndan geldik, dönüşümüz yine O''nadır.”

Efendimizin sözüdür. Oğlu İbrahim vefat ettiğinde söylemiştir. Söylemiştir diyemem, onunkisi de baba yüreğidir, inlemiştir.

Hüznümüz var. Lâkin rızamız da var.

İnna lillâhi ve innâ ileyhi râciûn!