Futbol erkek oyunuydu hani?

Baktım herkes gözleri yaşlı, ekranda ahkam kesiyor... Bizim de nacizane bir köşemiz var, hadi duruma el koyalım dedik.

Futbolun kendi içinde bir şiddet barındırdığı kesin. Ve buna sonuna kadar evet.

Bacak kırma, tükürme, yumruk atma, döner bıçakları elbette bunları kasetmiyorum. Ama futbolun doğasında var olan, mücadele, kazanma hırsı, güç yarışı, üstünlük kavgasına bayılıyorum.

Sahanın içinde ve tribünlerde yaşanan bu "oyun", ezeli rakip bazı takımların karşılaşmalarında inanılmaz zevkli boyutlara ulaşabiliyor. Futbol oyununun içinde barındırdığı "şiddet"in en güzel örneği FB-GS maçında ortaya çıktı.

Ama o da ne...

Gülüp geçilecek olaylar, gerçek birer trajedi haline getirilmiş, taraftarların ağız dalaşları, yöneticilerin söylemlerine dönüşmüş.

Bu durumda da, şöyle bir öneride bulunmak istiyorum. Neden futbolun şiddetinden rahatsız olanlar ilgi alanlarını opera ve baleye yönlendirmiyor. Tescilli dahilerin yazdığı notaların peşinde koşarak, gölde çırpınan kuğuların bin yıldır alkış tutan gösterilerinin peşinde koşarak, huzura ermiyorlar???

Bıraksınlar da futbol erkek oyunu gibi oynansın; ve futbol kendi inanılmaz şiddetiyle, hem Ali Sami Yen''i, hem de Rüştü Saraçoğlu''nu doldursun...

BİR İHBAR

Galatasaray Ankaragücü''ne yenilince herşey ortaya çıktı. Rüştü Saraçoğlu''nda sahaya pet şişe ve telefon atan FB''li taraftarlar, nasıl yapıp etmişler ve GS taraftarının arasına karışmışlar!!! Takımları da yenilince bu kez sahaya yine pet şişe atmaya başlamışlar. Hem de kendi oyuncularının üzerine. Tabi bunları aklı başında ve onca şampiyonluk görmüş, kupalar kaldırmış, nice Avrupalı takımı dize getirmiş GS''ın kültürlü taraftarı yapar mı? Elbet hayır, bunları da Fenerliler yapmış. Ama bu kez telefon atamamışlar sahaya. Çünkü her hafta yeni telefon alacak kadar paraları yokmuş...

Yoksa GS taraftarı Hasan Şaş''ı, Okan''ı, Emre''yi, Ümit''i en az FB taraftarı kadar çok sever, öyle değil mi???

post-it

Fenerbahçeli olmanın en güzel yanı, "sizi her zaman yenen" bir takımın varolduğunu kabullenmek zorunda olmamaktır.