Zor bir maçtı Fenerbahçe için. Elbette ki bu zorluk rakipten kaynaklanmıyordu; aksine Fenerbahçe ile mukayese edildiğinde kadro kalitesi hayli düşük Slovak ekibi değil, Fenerbahçe’nin bizzat kendisi idi rakip...
Eğer bir kulüpte teknik ekip için kredinin süresi konuşulmaya başlandıysa o süreyi atlatsa bile akıbet bellidir. İlk yarı bittiğinde tribünlerden gelen ıslıklar tam da bu cümleyi açıklar mahiyetteydi deyip maça geçelim. Akıllıca görünüyordu Cocu’nun üçlü oynatma hamlesi. Kanat bekler bol bol çizgiye inecek rakip ceza sahasındaki “Slimani yalnızlığı” Frey’le de olsa bitecek ve “Fenerbahçe kolay bir galibiyet alacak” denirdi öncesi olmasa. Ama o öncesi yani tribünle hoca arasına giren güvensizlik sanki futbolculara da yansımış gibiydi. İlk yarının ortalarında Slimani’nin tek başına kaleciye pres yaparken rakip sağ beki kimsenin karşılamaması yani senkronizasyon eksikliği hep bu güven boşluğunun tezahürü bizce. Keza İsla ve Hasan Ali’nin de parmakla sayılacak azlıkta çizgiye inişleri de...
İstisnası bu kez Elif idi Fenerbahçe’nin. İlk yarıda da ikinci yarıda da tribünlere ümit verdi Elif. İkinci yarıda devam eden ıslıkları kesen golden sonra Fenerbahçe hem karşılıklı hem özgüven problemini aştı ve nispeten beklenilen şekilde oynamaya başladı. Elif sahanın yıldızıydı ama Slimani’nin de hakkını yemeyelim. Attığı goller kadar gayreti de Lig’in en iyi üç forvetinden biri olduğunun ispatı idi. “Elif” dedik, Slimani “be” dedi. Hatta onlara golden sonra Ayew de iştirak etti alfabeyi saymaya. Ama hala Fenerbahçe adına iyi cümleler kurmak için erken. Alfabe bitecek sonra kelimeler başlayacak. Kadro kötü falan da değil ayrıca, bir öğretmen sabrı ve zaman gerekli. Bakalım bu zaman Cocu’ya mı kısmet olacak başka birine mi?
