Beşiktaş galibiyetinin anlamlı hale gelmesi için Akhisar deplasmanı önemliydi şüphesiz Fenerbahçe adına. Geçtiğimiz sezon yaşadığı sıkıntıların ardından Okan Buruk'la istikrara kavuşan Ege ekibi, bu sezon da aynı çizgiyi sürdürecek görüntü ortaya koymuştu sezon başından bu yana. Her iki takım da garip biçimde fazla kontrollü başladı maça. Ve her iki takım da ilk yarının büyük bölümünde topa kıymet vermedi adeta. Hatta iki "idare-i maslahat" vaziyetinde maçı götüren takımdan "doğal favori" olan değil, ev sahibi bir adım daha gole yakındı demek de yanlış olmaz bu bölümde... Fenerbahçe'nin sezon başından bu yana en göze çarpan özelliği senkronize presti ve uzun süre hemen hemen hiç teşebbüsü bile olmadı bu anlamda.... Mehmet Ekici sadece kendisine şut alanı arar, Mehmet Topal da sadece rakibi kontrol derdine düşünce orta sahanın iki yönlü hamallığı bir tek Ozan Tufan'a kaldı. Bu orta saha nitelik ve niceliği Akhisar'ın istediği gibi idi. Valbuena'da sahadaki beden dili ile "ben bu hafta yokum" deyince Fenerbahçe eski yavaş ve hantal günlerini andırmaya başladı.

İkinci yarıda gelen Akhisar golü Aykut Kocaman'ı da maçın böyle gitmeyeceğine ikna etmiş olmalı ki sırasıyla Alper, Soldado ve Aatif'ı sahaya sürdü. Gol ve hamleler de pek işe yaramış görünmüyor, bir anlamda "Trabzonspor'un tutunamayanları" olan Akhisar kadrosu bunalmak şöyle dursun, sahayı istediği gibi parselliyordu. Fenerbahçe'nin pozisyon bile bulamadığı son bölümde kırmızı kartlar da arka arkaya gelince sarı-lacivertliler için geçen hafta yaptığımız "yarışta olacak" yorumu da geçici bir süre ile askıya alınmış oldu vesselam; Fenerbahçe muğlak...