Koronavirüs gibi küresel bir salgına karşı ülkeler bağımsız olarak mücadele ediyorlar.

Koronavirüs salgınının pandemi haline gelmesine rağmen başta ABD, AB ve diğer gelişmiş ülkelerin öncü olması gerekirken bu salgının önlenmesi konusunda küresel anlamda işbirliğinin olmadığını gördük. AB’ye üye olan ülkelerin bile kendi başlarının çaresine bakmak zorunda kalması işin geldiği çaresizlik seviyesini gösteriyor.

Dünyanın bu kadar birbirine entegre olduğu ve küreselleşmede zirvenin yaşandığı bu dönemde, ülkelerin koronavirüs salgınına karşı mücadelesinin ulusal seviyede kalması nasıl açıklanır? Sorun küresel, mücadele ulusal zorunlu bir tercih mi?

Diğer yandan 2008 küresel ekonomik krizi çıkmadan önce G20 zirveleri, maliye bakanları seviyesinde toplanırken, 2008 küresel ekonomik krizi ile birlikte 2008 yılında ilk defa liderler seviyesinde toplandı. Liderler seviyesinde gerçekleşen bu zirveye ABD Başkanı Obama ev sahipliği yaparken küresel ekonomik krizin etkisini azaltmak için neler yapılacağı konusunda işbirliğine gidildi.

Küresel ekonomik kriz döneminin zirve yaptığı yıllar olan 2009 ve 2010’da normalde yılda bir defa toplanan G20 zirvesi hem liderler seviyesinde hem de yılda 2 defa gerçekleşti. G20 zirvesi hala yıllık olarak liderler seviyesinde düzenlenmektedir.

Ekonomik kriz olunca dünya liderleri bir araya gelirken, küresel salgın olunca neden ülkeler bir araya gelemiyor ya da bir araya gelmek istemiyorlar. Gelişmiş ülkelerde ortaya çıkan bu salgında bireysel ya da ulusal davranılıyorsa yani herkes kendi başının çaresine bakmak zorunda kalıyorsa fakir Afrika ülkelerinde ortaya çıkan birçok salgını hiç kimsenin önemsemediğini de şimdi fark ediyoruz.

Bunun nedeni dünyaya öncülük edecek ülkenin olmaması mı? Yoksa küreselleşmenin meyvelerini yiyen dünyanın güçlü ekonomilerinin küreselleşme maliyetli olunca bu maliyetten kaçması mı? Ya da kapitalizmin ve bireyselliğin geldiği son nokta mı?

Koronavirüs sonrası ekonomide alınan tedbirler, üretime ara verilmesi, işyerlerinin kapanması nedeniyle çalışanlara verilecek destekler ne kadar önemliyse kırılgan olan kesimlere verilecek sosyal yardımlar da özellikle toplumda sosyal riski azaltmak için kritik derecede öneme sahiptir.

Yeni açıklanan ekonomik tedbirler kapsamında sosyal yardıma muhtaç olan kişilerin 2 milyar TL kaynak puan formülü ile yapılan gelir testi ile belirlenmesi önemli bir karar. Bu yöntemde sosyal yardıma muhtaç olan kişiler, sosyal yardım için başvurmayacak, Sosyal Yardımlaşma ve Dayanışma Vakıfları (SYDV) sahip olduğu bilişim altyapısı ile sosyal yardıma ihtiyacı olanları kendisi tespit edecek.

Bu vesileyle, Aile, Çalışma ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı, Sosyal Yardımlarda (+) döneminin belki ilk uygulamasını da gerçekleştirmiş olacak. Çünkü sosyal yardımlar ilk defa talep bazlı değil yani sosyal yardım yararlanıcısının talebi üzerine değil Sosyal Yardımlaşma ve Dayanışma Vakıflarının (SYDV) kendiliğinden harekete geçtiği arz bazlı bir yöntem ile verilecektir.

Koronavirüs dolayısıyla 65 yaş üstü kişileri korumak için getirilen sokağa çıkma yasağına rağmen, tek başına kaldığı için ihtiyacını kendi başına görme zorunluluğu, yalnız yaşamanın getirdiği yalnızlık ve ekonomik gerekçeler gibi farklı nedenlerle evinde kalmayan ya da kalamayan yaşlıları gördük.

Bu vesileyle yaşlıların durumunu ve ihtiyaçlarını öğrendiğimiz gibi yaşlıları rencide eden hoş olmayan davranışlar da gördük. Yaşlılık konusunu bir sorun haline dönüştürmek yerine, toplumda el üstünde tutulması gereken yaşlılarla ilgili yeni bir bakış açısına ve politikaya ihtiyaç olduğu açık bir şekilde görülmektedir.