Yine hayallerim yıkıldı. Emekli olup şöyle yan gelip yatmayı düşünüyordum.

Ama artık bunun için en az 62 (yazıyla altmış iki) yaşına kadar yaşamam gerekiyor.

Burası Türkiye!.. İnsan yarın başına ne geleceğini ya da önümüzdeki haftanın çarşambasını görüp göremeyeceğini bile bilemiyor.

Ülkenin durumunun pek iç açıcı olmadığını ve ekonomik açıdan darda olduğumuzu biliyorum; ama bu durumu düzeltmek için, insanları 62 yaşlarına kadar zaten pek fazla bir işin yapılmadığı dairelere, fabrikalara ya da iş yerlerine kapatmanın mantığını doğrusu pek anlayamıyorum.

Neden bunamadan önce emekli olamıyoruz?

Bu nasıl bir şey Allah aşkına!

Yani bir devletin ekonomisi iyi gitmiyor diye, neden hayatımızın üçte ikisini bu saçma sapan işlerde çalışarak geçirmek zorunda kalıyoruz?

Çok bilmiş yöneticiler, çare diye insanlardan hayat parçaları apartmak yerine neden ekonomiyi düzene sokmanın çarelerini aramıyorlar?

Sakın kimse "Dünyanın her yerinde bu böyle! İleri ülkelerin emekli yaşı da bizimkinden farklı değil!" gibi kıytırık gerekçeler üretmesin!

Bir kere onların 62 yaşındaki ihtiyar delikanlıları (mesela Tina Turner) bizim 62 yaşındaki ihtiyarlarımız kadar ihtiyarlamıyor!

İkincisi, onların ilk 62 yılları bizim ilk 62 yılımız gibi aybaşını beklemek, öldürücü vergi ve sigorta primlerini ödemek, taksit-fatura peşinde koşturmak ve kendi paranla rezil olmak durumları ile geçmiyor! Onların yaşamaya da vakitleri ve nakitleri kalıyor!

Üçüncüsü, onlar uyguluyor diye bu saçma sapan düzeni bizim de kurmamız gerekmiyor!

Eğer kurarsak; bilin ki çoğumuz mesai saatleri içinde hayata gözlerimizi yummak zorunda kalacağız!

Şöyle evimizde ayaklarımızı yaya yaya oturamadan, torunumuzla balığa çıkamadan, kahvelerde pinekleyip ikindi okununca kalkıp camiye gidemeden, hayatımızın hikayesini yazamadan...

Hayatımın koca bir parçasını daha, hem de bana hiç sormadan gaspetmeye kimin hakkı olabilir!

Verdikleri üç kuruş emekli maaşı ve bitmek bilmez banka kuyrukları mı veriyor bu hakkı onlara?

Bu nasıl bir insafsızlık!

Bu koca adamlara sayılar hep böyle cansız şeyler gibi görünür zaten!..

Yan yana getirip koydukları o iki rakamın, bizim hayat pastamızın koca bir dilimini daha arsızca mideye indirdiğinden haberleri yok!

İktidar koltuğuna bir kere oturanlar, 162 (yazıyla yüz altmış iki) yaşlarına kadar emekli olmak istemediklerinden, bizim hissiyatımızın onlarınkinden farklı olabileceğine hiç ihtimal vermiyorlar!

Onlara bunu göstermeli ve hadlerini bildirmeliyiz!

Sizi bilmem ama ben bunamadan önce emekli olmak istiyorum!

Dosyalarla, evraklarla, faturalarla ve vergi iadeleriyle uğraşmak yerine torunumla balığa gitmek istiyorum!

Buradan size sesleniyorum koca adamlar; lütfen makul bir tarihte beni emekli edin!

Siz emekli etmeden önce bir bunarsam!..

İşte o zaman vay halinize!..