Gün geçmiyor ki, bu okullarımız hakkında lehte veya aleyhte bir şeyler yazılmasın, konuşulmasın!

1951 yılında açıldığında ne kadar zıt beklentiler vardı: “Arkamızdan Fatiha okuyacaklar, cenazemizi kaldıracaklar, gelecekte üst düzey yöneticilik dâhil çeşitli branşlarda bizim değerlerimizle vazife yapacaklar, laik cumhuriyet değerlerini camilerde halka aşılayacaklar (aydın din adamı olacaklar), dini mihraptan yıkacaklar…”

Aradan yetmiş seneye yakın zaman geçti, bu okullardan mezun olanlar bunca engellemelere ve sağdan soldan esen rüzgâra rağmen ortayol İslam’ından sapmadılar, mezunları hem ecdadına Fatiha okudu, hem cenazelerini kaldırdı, hem çocuklarımıza din eğitim ve öğretimi yaptı, hem üst düzey veya orta düzey idareci, devlet görevlisi oldu, hem Meclis’e girdi, mebus, bakan, başbakan ve cumhurbaşkanı oldu. Halkına yabancılaşmadı, içlerinden hain ve terörist çıkmadı, mevcut şartlarda mümkün olan birikimi ile mümkün olan hizmetleri ifa ediyorlar.

Halkımızın bu okullara itibar ve rağbeti istenilen düzeyde olmasa da devam ediyor. İnsanımız haylice dünyevileştiği için bu okullardan yalnızca dine ve ebedi hayata hizmet edecek mezunların değil, dünyalık nimet ve imkânlardan da faydalanacak kimselerin mezun olmasını istiyor. Bu sebeple mezunların farklı branşlarda eğitim ve öğretim yapan üniversitelere girebilmelerini talep ediyor. Bu imkân elden gittiğinde öğrencilerde önemli ölçüde azalmalar oluyor.

Aslında fen ve kültür derslerinin okutulmasının gerekçesi yalnızca dünyevileşme de değildir; insanımıza din eğitim ve öğretimi yapacak olan insanların yalnızca dini kitapları ve konuları okumalarının yeterli olmayacağı, bugünün inanç, fikir, bilim ve felsefe dünyasından haberdar olmaları, bu alanlardan bilgi ve kanaat sahibi olmuş muhataplarına ortak bir dilden hitap etme imkânına sahip bulunmalarının gerekli olduğunda şüphe yoktur. Bu gereklilik de “fen, sosyal, matematik, kültür derslerinin” programlarında yer almasını zaruri kılıyor.

Birçok aşamadan ve gelgitten sonra imam hatip okulları işte bu programda karar kıldı.

Ülkemizin bütün çocukları bizim çocuklarımızdır; kimseyi zorlamadan bütün okullarda Kur’an, Peygamberimiz’in (s.a.) hayatı ve İslam din bilgisi derslerinin seçmeli ders olarak konması, milletimizin birlik ve bütünlüğü bakımından hayati derecede önem taşıyor. Velilerin bu dersleri seçmeleri için çocuklarını teşvik etmeleri dini bir vazife olarak duruyor. Allah ülkemizde bize bu imkân ve fırsatı vermiş iken şu veya bu bahane ile bu dersleri seçmeyen, sonra da çocuklarının dindarlık ve ahlaklarındaki arızalardan şikayet eden velilere bundan kendilerinin birinci derecede sorumlu olduklarını hatırlatıyorum.

İmam hatip okullarında kalite meselesi de gündemden düşmüyor.

Allah aşkına, ülkenin diğer okullarında kalite almış başını gidiyor da yalnızca imam hatipler mi geride kalmışlar!?

Medreselerden ve mekteplerden tarih boyunca her giren allame olarak mı çıkmış?

Bir de, Müslümana göre kaliteli öğretim ve eğitim ne demektir?

Çocuklar hangi bilgileri ve eğitimi alarak mezun olurlarsa kaliteli eğitim ve öğretim görmüş oluyorlar.

Bunun tek ölçüsü üniversitelere girme başarısı mıdır; böyle mi olmalıdır?!

Kaldı ki, imam hatip okullarında başta proje okulları olmak üzere tamamında azımsanamayacak bir başarı da söz konusudur. Yeter ki açık ve gizli/sinsi operasyonlarla çocuklarımızın yolu kesilmesin, önlerine engeller konmasın!

Bu arada başarı için bu okullarda görev yapan idareci ve öğretmenlere büyük sorumluluk ve gayret ödevi düşüyor. Bu okullarda görev alacak olanlar lütfen ve Allah rızası için sıradan memur olmasınlar; okulları ibadethane, yaptıkları işi de ibadet bilsinler. İbadette gönlü ve gözü olmayanlar da başka yerlerde başka işler yapsınlar.