İnsan hayatının başkalarını ilgilendirmeyen, ilgilendirmemesi gereken mahrem yönlerine, boyutlarına vakî meraklı bakışların, gözlemlerin, takiplerin, araştırmaların, tasallut girişimlerinin ve dahası çirkin saldırıların "magazin gazeteciliği" şeklindeki o mâsum tanıma sığınılarak hayata geçirildiğini, basıldığını ve yayınlandığını hemen her gün karşımıza çıkarılan türlü-çeşitli örnekleriyle görmekteyiz.

Günümüzde artık hiçbir sınırın, ölçütün, değer ve değer yargısının, insanî/ahlâkî kaygunun yaşamadığı ve yaşatılmadığı bu vasatta, "Kamuya mâl olmuş" (ne demekse?) her birey, kendini tehdit ve tehlike altında hissedecektir. (Elbette, bu yolla beslenen şöhret budalalarına diyecek bir sözümüz yok!)

Bakıyorum da, artık bu iş tam bir arsızlık arenasına dönüşmüş durumda. Topluma hiçbir fayda sağlamayacağı, hiçbir artı değer taşımayacağı açık ve seçik olduğu hâlde, bir insanın, örneğin 50 sene önce yaşadığı şeyler, artık mâzî olan, üzeri küllenen ve belki de sahibi tarafından bile unutulan veya hatırlanmak istenmeyen şeyler, sahibinden rıza alınmadan, dahası sahibi hilâfına neden kurcalanır, araştırılır ve mal bulmuş mağribi gibi şurda-burda yayınlanır, sözüm ona bir "başarı" şeklinde takdim edilir; anlayacak ve anlatacak var mı?

Peki, üçüncü şahısların üzerine vazife gibi, yer yer küstahça bir üslûp kullanarak bir takım zevzeklikleri yorum adı altında art arda sıralayıp araya girmelerine ne demeli?

Bir şair ödül almıştır ya, şiiri/edebiyatı magazin boyutuna indirgeyecekler için gün doğmuştur: Şairin hayatı didiklenecek, mahrem alanlarına odaklanılacak, sözüm ona giz perdeleri kaldırılacak ve böylece popüler eğlence-tüketim kültürüne malzeme temin edilecektir. Şairin toplumsal, edebî ve fikrî saygınlığına gölge düşürülmek istenecektir.. Eseri küçültülmeye, sıradanlaştırılmaya çalışılacaktır..

Ne oldu yani? Şiir ortada dururken, şiirin estetik dünyasını ve okurlarını hiç ilgilendirmeyen bazı insanların hayat hikâyeleriyle fotoğraflarını yan yana getirip yayınlayarak, şiirin daha iyi anlaşılmasına yardım mı ettiniz? Şiirin dünyasına hiç kimsenin bilmediği, farklı, yepyeni bir değer mi ilâve ettiniz? Şiirin okurlarına estetik/poetik bir katkıda mı bulundunuz? Ne yani? Başınız göğe mi erdi? Yoksa, şiirin büyüsünü bozduğunuzu mu sanıyorsunuz?

Maskaralık!..

50 sene önce yazılan bir şiirin dünyasına, şairin his ve hassasiyet alanlarına rencide edecek şekilde müdahil olmanın; şairin belki aklından bile geçirmediği varsayımları bir bir sıralayarak, şiirin estetik dokusuyla manevî iklimini tarumar etmenin; şiirin yazılış şartlarını kulaktan dolma, dedikodu mahsulü iddialarla ortaya sererek, oturduğu yerden ahkâm kesip fantezi dolu çeşitli önermelerle şaire ve şiire rol biçmenin ve bütün bunları sanki bir magazin boyutu varmış gibi öne çıkarmanın ahlâkî/insanî bir tarafı olabilir mi?

Saygısızca ve hayasızca, 50 sene önce yaşanmış bir olayı kendi güdük muhayyilelerinde canlandırmaya çabalayarak, ironik olacağım diye olayı sulandırıp insanların his dünyasına tekme savuran ve bundan aşağılık bir haz duyduğu belli olan mâsumiyet cellâdı kompleksli tiplerin bu meş''um cür''eti hiç de hayra alâmet değil..

Ne demişler: Eceli gelen köpek cami duvarına yaparmış!

Seni tanıyan, bilen biliyor; dün de öyleydin bugün de öyle: Necis kokuyorsun oğlum!..

"Yırttım ben", "Sınıf atladım", "Beni artık kimse tutamaz" dediğin zamanlarda yaydığın o kokudan durulmuyor!

Hem, sana mı kalmış şiirden, şiirin ve şairin dünyasından söz açmak! Senin mertek sandığın onlarca kitap yazmış bir şairin 50 sene önce yaşadığı, gerçeğini ve iç yüzünü sadece kendisinin bildiği bir olayın tevâtürle dolu hayâlî ayrıntılarına dalıyor ve boşboğazlığına meze yapmaya kalkışıyorsun… sana ne? S a n a n e ? . . . Kimsin sen?

Sana yakışanı yapsana.. Magazin yıldızları, mankenler, şarkıcılar, aşifteler ne güne duruyor? Onlara dalaşmaya, kozunu onlarla paylaşmaya devam etsene!..

Bak anam, sana bir uyarım olacak: Unutma ki, her kuşun eti yenmez; dilinden saçılana dikkat et, uslu dur ve kaşınma! Ve aman ha, zülf-i yâre dokunma! Hiç tavsiye etmem!..