Yaşadığımız bu depreme bir isim bulmak gerekirse, işte birkaç alternatif:

- Yüzyılın Son Depremi

- 75. Yıl Depremi

- Derin Deprem

Geçenlerde Kızılay''ın âfet çadırları için kullandığımız "Şemsiye görüntülü çadır" ifadesine alınanlar olmuş.Pekala, değiştiriyoruz:

Ters çevrilmiş dondurma külahı kılıklı çadırlar!..

Halıdere''de güzel bir çay bahçesi vardı. Deniz kenarında akşam vakti çay-kahve içerken güneşin batışını izlemenin keyfi bambaşkaydı. Yanından geçen İzmit-Yalova yolunda yolculuk edener için eşsiz bir mola yeriydi orası.

Depremden önce son gidişimde, güneşin batışı sırasındaki denizden yansıyan görüntüsüne gözlerimi kamaştırmasına rağmen uzun uzun bakmıştım. Ne güzel bir adı olduğunu düşünmüştüm Halıdere''nin.

Biraz ileride Değirmendere. Acaba biryerlerde eski de olsa bir değirmen bulunuyor muydu?

Sonra Karamürsel... Hey gidi Karamürsel!.. Tarih sayfalarını açıp, Osmanlı''nın Kara Mürsel''ini bir defa daha okumak lazım... Aklımdan bunlar geçiyordu.

Kara Mürsel''in de bu sahillerde güneşin batışını seyretmiş olabileceğini düşünmüştüm. Körfez''in suları, güneşi yavaş yavaş yutuyordu.

O gün için ''sıradan'' sayılan o kahve molasının, ne kadar değerli olduğu bugün daha iyi anlaşılıyor.

Etrafta huzurlu bir sükûnet vardı. Sandala binen gençler, denize giren birkaç çocuk, az ileride denize yakın oturmuş piknik yapan aileler, uzakta süzülen gemiler, kuşlar, tenha masalarda çay içenler, bulmaca çözen kalın gözlüklü bir ihtiyar...

Kalkmak üzereyken, temiz giyimli ve nazik garson sanki eski bir dostunu uğurluyormış gibi, "Biraz daha kalsaydınız" demişti.

- Sonra yine gelirim, diye cevaplamıştım da "kısmetse" demeyi unutmuş muydum acaba? Nereden bilebilirdim, bir daha hiçbir şeyin aynı kalmayacağını...

Deprem haftasında oraları dolaşırken yıkılan binaları, insanların çektiği acıyı gördükten sonra, Börteçine Çay Bahçesi için üzülmeyi bile kendime yakıştıramadım.

İçimden bir ses, "insanlar can derdine düşmüş, evlerini barklarını kaybetmişler, sen çay bahçesini mi düşünüyorsun?" der gibiydi.

Rüzgâr söylüyor şimdi o yerlerde bizim eski şarkımızı; depremse, söyledi ve gitti!.. İnşaallah bir daha gelmez!..

Deprem felaketi sebebiyle dünyanın dört bir yanından yardımlar ulaştı ülkemize. Yardım eden ülkeler arasında birisi vardı ki, şaşkınlıkla karışık bir hayranlık uyandırdı: Yunanistan.

"Komşi" çoğu kimsenin kendisinden beklemediği yakınlık gösterdi, destek verdi. Bizim medyamız da bu iyiliği gördü ve Yunanistan''a hak ettiği şükran duygularını kendi dillerinde iletti.

Ancak geçen akşam TRT 1''de yayınlanan bir film sanki şöyle bir mesaj verir gibiydi: Yunanistan şimdilerde dost görünüyor ama geçmişte bizim insanımıza etmediği zulmü bırakmamıştı; unutmayalım. Yakup Kadri Karaosmanoğlu''nun aynı adlı eserinden televizyona uyarlanan "Yaban" adlı filmde Yunan''ın zihinlerden silinmez zulümlerini bir kere daha gördük. Ancak TRT 1''in bu filmi, tam da Yunanistan ile dostluk köprülerinin kurulmaya çalışıldığı günlerde yayınlamasına ne demek gerekir; bunu anlayamadık.

Kimbilir belki de sebep 30 Ağustos 1922 zaferinin yıldönümüdür. Evet, TRT 1 filmi yayınlamakla ne demek istedi acaba? (Hakan Hocagil)

Binlerce artçı deprem oldu. Kimi bu yüzden, kimisi de psikolojik bakımdan etkilendiği için, arada bir sallandığını zannediyor. Sık sık o hisse kapılmamak için bir arkadaşımız evinde kendi imkanlarıyla bir deprem ölçme aleti yapmış.

Odanın duvarına bir dirsek koymuş.

Üzerine ortaboy bir dergi büyüklüğünde tahta.

Tahtanın üstüne bir tas su.

Suyun üstüne ince bir plastik tabaka.

Onun üzerine bir sigarayı dik vaziyette yerleştirmiş.

Hepsinin dışına da cam fanus.

Sallantı hissettiği zaman bakıyor, su titriyorsa ve sigara yıkılmışsa deprem var demektir.

Suda titreme oluyor ama sigara düşmüyorsa, çok hafif şiddetli bir sallantı oldu demek.

Eğer sigara düşmüş, su dökülecek kadar titriyor ve fanus da düştüyse, dualara başlama vakti geldi demektir!..