Basınımızın mümtaz şahsiyetlerinden çok üstün yetenekli bir yazar, bir Atatürk kitabı –daha– yazdı.

Gürültüsü aldı yürüdü.

Her köşeden yankısı geliyor.

Ne bekliyordunuz ki?

Fırıncı ekmek satar, kasap et satar.

Yoğurtçu yoğurt, ayakkabıcı ayakkabı satar…

Atatürkçü ise elbette Atatürk satacak.

Karpuz mu satsın?

***

Hem de ne satma.

Günü var, saati var.

Yarın saat dokuzu beş geçe başlayacakmış.

Yetişen kapacak, yetişemeyen bahtına küssün.

Kitabın özel ciltli olanı iki bin beş yüz tele’den.

Çok özelmiş, elle ciltleniyormuş.

Ayakla ciltlenecek hali yok ya…

Hayırlı işler, bol güneşler.

Atatürk bu.

Ekmek kapısı.

***

Ne diyelim, bu işler böyle…

Bir zamanlar işyerinde bir kâğıda güzelce bu sözü yazmış, duvara asmıştım.

“Bu işler böyle.”

Gelenlerin gözü sohbet sırasında takılıyor, “Hakikaten yahu” diyorlardı.

Her duruma uyar.

Hiç şaşmaz.

***

Tavsiye ederim, siz de yazın, arkanızdaki duvara asın.

Mevzu kritik noktaya gelince, onu işaret edersiniz.

İşe yarayacaktır.

En ateşli tartışmalara bile, tatlılıkla nokta koymanıza yardımcı olur.

***

Sağı solu da yoktur, bilmek gerekir.

“Çok sıkı Tayyipçi” geçinenlerin, “Reisin yoluna can feda” diyenlerin de onu sattığını, en önde aşk ile koşarken, yolun bir yerinde terk ettiğini görmedik mi?

Yola çıkarken yanında kimler vardı, şimdi onlar nerelerde, bir bakın.

Hak verip vermeme konusunu sonra düşünürsünüz.