Hastane bahçesinde kafeterya denilen yerde oturmuş, çay içiyorum.

İçeride bir arkadaşım, sağlığına kavuşmak için tedavinin ortasında.

Bahçe güzel. Ağaçlar yemyeşil, bir kısmı çiçeklerini açmış.

Dallarda kuşlar ötüşüp duruyor.

Gelip geçenlerin bazıları telaşlı, bazıları son derece sakin.

Gülenler var, şakalaşanlar var.

*

Kafeteryaya malzeme getiren minibüs park etmek için manevra yapıyor.

Sonra içinden kutular taşınıyor.

Bahçe kısmındaki manzarayı gören, oranın hastane bahçesi olduğunu ilk bakışta anlamakta zorlanır.

Hâlbuki içeride ne sıkıntılar yaşanıyor.

Ameliyata girenler, ameliyattan çıkanlar…

Hasta yatağında şifa bekleyenler…

Sancı içinde kıvrananlar…

Yavrusu iyileşsin diye dua edenler…

Eşinin şifa bulması için yalvarıp adak adayanlar…

Sedyelerde taşınanlar…

*

Derken Gazze’den haberler geliyor.

ABD’nin büyükelçiliğini Kudüs’e taşıma kararını protesto edenlerin üzerine açılan ateş…

Bin beş yüzden fazla yaralı, şu dakika itibariyle 38 şehit.

İsrail yine kudurdu.

ABD Başkanı Tramp, İsrail için ne kadar harika bir gün olduğunu beyan etmiş.

Beyanı altında kalsın.

Boynuyla beraber.

*

Filistinlilerin üzerine kurşunlarla ve bombalarla saldıran İsrail’e dersini verecek kimse yok.

Haddini bildirecek kimse yok.

İslâm ülkeleri derin bir sessizlik içinde.

Diğerlerini zaten hesaba katmak olmaz.

İslâm düşmanlığı bu kadar yayılmışken, her tarafta moda gibi algılanırken, Müslüman olmayanlardan medet ummak abes kaçar.

Birleşmiş Milletler denilen teşkilatın varlığı ve etkisi, kanarya sevenler derneği kadar değil.

Toplanacaklar da, karar alacaklar da, İsrail’i ve ABD’yi kınayacaklar da…

Onların keyfi olana kadar…

*

Huzur İslâm’da, ölenlerse hep Müslümanlar.

Bu denklemde bariz bir terslik var.

Dünyanın durumu, başta sözünü ettiğim hastane bahçesi.

Filistin, Gazze ve diğer ateş içinde bulunan bölgeler ise hastanenin içi gibi.

Malûm, hastanelerde sadece yatakların olduğu odalar bulunmuyor.

Aynı zamanda ameliyathaneler var, morg var.

*

Fidan gibi gençler, çiçek gibi çocuklar can veriyor.

Götürüp soğuk çekmecelere koyuyorlar.

İsrail’in kurşunları bitmiyor, bombaları tükenmiyor.

Üzgünüz, çok üzgünüz.

Daha fazla öfkeliyiz.

Çaresizliği iliklerimize kadar yaşarken, elimiz kolumuz bağlıymış gibi dururken, neden böyle diye düşünürken, içimizden gelen şu: “Bir şey yapmalı.”

Tamam, bir şey yapalım da ne?

*

Lügatinde ‘nefret’ kelimesini barındırmayanları bile çileden çıkarıyor İsrail ile ABD.

Bizimle dalga geçiyor, dünyadaki bütün Müslümanlarla alay ediyorlar.

Acımadı ki deyip geçemeyiz; canımız çok fena acıyor, yüreğimiz çok fena yanıyor.

Gözyaşları kuruyanlar var aramızda.

Akacak bir damla yaşı kalmamış olanlar var.

Ne yapacağını bilmeyenler olarak mı yaşamaya devam edeceğiz?

Lânet okumaktan ve protesto etmekten başka bir hareketimiz olmayacak mı?