Aslında darbe planı son derece ustalıkla hazırlanmış. Tek kusuru var, milleti hesaba katmamışlar.

Milleti tanımayanlar, nasıl o hesabı yapabilsin ki!

Ayrıca gözden kaçırdıkları en önemli husus da bütün hesapların üstünde başka bir hesabın olduğu.

Onu bilselerdi…

Bilemezler.

Çünkü yerli değil bu işe kalkışanların başı.

Planı yapanlarla uygulayanların kimlikleri net olarak ortaya çıktığı zaman, bu husus daha net anlaşılacaktır.

*

Bu darbe teşebbüsü yine olsaydı da bu kadar şehit olmasaydı…

Halkın üzerine ateş açılmasaydı…

Kurşun atılmasaydı, bomba atılmasaydı…

Türk askerinin kendi halkına ateş açacağını kimse düşünemezdi ve düşünmemişti.

Şimdi daha iyi anlıyoruz ki çok daha fazla şehit verebilirmişiz.

Bir milyon kişinin bile canına kıymaktan kaçınmayacaklarını, gerekirse on milyon insanı öldürmeyi bile göze alabilecek tıynette olduklarını görüyoruz bugün.

“Seksen milyon nüfus var, yarısı gitse ne olur” diye bakanlar olduğunu da biliyoruz.

Bizi Allah korumuş.

Her zaman olduğu gibi.

*

“Ne idüğü belirsiz” bir grup deniliyor ya…

Kızgınlıkla söylendiği zaman haklı bir tanım.

Fakat esasen ne idüğü belirli.

Hem de eniyle, boyuyla, hacmiyle…

Rengiyle ve kokusuyla da belirli.

Şüphe yok, tereddüt yok.

Kendimi mahkeme yerime koymuyorum.

Kabak gibi ortada dururken, onu mandalina sanacak değiliz.

*

“Taht oyunları” dizisini ekran karşısında heyecanla seyredenler için, son iki hafta içinde yaşadıklarımız on kat daha beter.

Belki elli kat daha.

Senaryoların hayat karşısında yaya kaldığını bir defa daha bizzat idrak etmiş olduk.

Bundan sonra, filmlere bakıp da “Bu kadar da olmaz” diyemez hiç kimse.

Hiçbir abartı, gerçeklere yetişemiyor.

*

Bir de fon müziği var.

Önemli bir konu.

Bizde darbelerle mehter marşlarını ayrı düşünemeyiz.

Başka ülkelerdeki darbelerde kullanılan böyle bir müzik var mıdır bilemem ama biz mehtersiz darbe düşünemeyiz.

Ve işin ilginç tarafı, mehter marşını kim çalıyorsa, darbenin galibi odur.

Bu seferkinde biz çaldık, biz kazandık.

12 Eylül'de darbeciler çalıyordu.