Nusret Özcan anlatmıştı rahmetli. Bir tanıdığı felç geçirmişti. Felç gelince kiminin kolu bacağı tutulur, yürümekte zorlanır, onun ağzına da etki etmiş.

Konuşma yeteneğini kaybetmiş adamcağız.

Sadece tek kelime çıkıyor ağzından: Allah.

Ne sorarsanız sorun, cevap aynı.

“Nasılsın?”

“Allah.”

“İyi gördüm seni.”

“Allah.”

“Güzel haberler var.”

“Allah.”

“Bugün hava biraz serin gibi.”

“Allah.”

“Acıktın mı? Yemek ister misin?”

“Allah.”

“Çay içelim mi?”

“Allah.”

“Kahve içelim istersen?”

“Allah.”

*

Adam tek kelimeyle işi çözmüş, gördüğünüz gibi.

O kadar fazlasına ne gerek?

Böyle bakınca, biz ne kadar fazla konuşuyoruz.

*

Bu anlattığım, çok az kişinin bildiği bir vaka idi.

Bir de pek çok kişinin bildiği bir hadise var.

İsmet İnönü'nün muhalefete olduğu dönem.

Yakın çevresinde bulunanlar, sandıktan Demokrat Parti'nin güçlü çıkmasını, halkın onlara teveccüh göstermesini kafaya takıyorlar.

*

Uzun araştırmalara, büyük analizlere gerek yok tabii.

Gün gibi ortada duran gerçekleri görmek için dürbünle bakmak gerekmiyor.

O adamlar da neyin ne olduğunu görüp anlıyorlar.

Zaten bilmedikleri bir husus değil, milletin değerleri.

Bilmek ayrı, uymak ayrı.

*

Sonunda İnönü'ye bir tavsiyede bulunuyorlar.

“Efendim, halkımız millî manevî değerlere önem veriyor. Dinî hassasiyetleri yüksek. Siz de konuşmalarınızda biraz o nevi cümleler kursanız, muhakkak çok faydası olur.”

İnönü, bu tavsiyeyi dinleyince makul buluyor.

“Peki” diyor, “anladım, gereğini yapacağım.”

*

Kısa süre sonra bir miting meydanında kürsüye çıkıyor İnönü.

Yine eski minval üzere konuşuyor.

Herhangi bir değişiklik yok.

Konuşmasını tamamlıyor, “Allahaısmarladık” deyip kürsüden iniyor.

Tavsiyelerin dikkate alındığına dair bir işaret göremeyen yakın çevresindekiler, usulü dairesinde sitemde bulunuyorlar.

“Efendim, tavsiyemizi unuttunuz galiba.”

“Ne münasebet, unutur muyum? Konuşmamın sonunda 'Allahaısmarladık' dedim ya!”

*

Yorum gerekir mi?

Şu mübarek sıcak Ramazan gününde yorum gerekmesin.