Bu kelime, beni alır götürür.
Aklım bile bazen yanımda bulunmaz.
Biri ‘Şehit’ dediği anda, boğazım düğümlenir.
Sonrasında hangi isimlerin geleceği çok mühim değildir.
Şehit, bütün kelimelerin arasında bambaşka bir yere sahip.
Adeta sözlüğün kilit taşı.
En sağlamı, en dayanıklısı.
Onda Âlemlerin Rabbi’ne olan inanç var.
Onda Efendimiz Aleyhisselâm var.
Onda vatan sevgisi var.
Bilirim ki şehit, bizim için can vermiştir.
Koruduğu aziz vatan uğruna hayatından vazgeçmiştir.
Biz rahat uyuyalım diye, ön safa atılmıştır.
Rahat gezelim, tozalım; istediğimiz gibi çorba içelim diye…
Onun da anası, babası vardır.
Onun da çoluk çocuğu vardır.
Geleceğe dair hayalleri, ümitleri, planları…
Güzel günlere özlemi…
Arzuları…
Hiç birini hesaba katmamıştır şehit.
Geride kalanları düşünmemiştir.
Onları gözü yaşlı, bağrı yanık bırakmanın acısını hesap etmemiştir.
Abdestini almıştır, Besmele’yle adımını atmıştır.
Yola çıkarken, ölürsem şehit, kalırsam gazi demiştir sadece.
Vatan demiştir.
Bayrak demiştir.
Din, iman, namus demiştir.
Zelil yaşamayı değil, şerefiyle can vermeyi seçmiştir.
Şehitler için Allah’tan rahmet dilemek, âdet olmuş.
Şehit düşmek, zaten Allah’ın rahmeti olsa gerek, o rahmete kavuşmak olsa gerek.
Herkese şehitlik nasip değildir ki.
Onlar seçilmişlerdir.
Erdir her biri.
Sivil de olsa erdir, paşa da olsa erdir.
Erlerin eridir.
Erendir.
Rahmete ermiş olana ancak gıpta edilir.
Peygamber Efendimiz (s.a.v.)’e komşu olmak her babayiğidin harcı olabilir mi?
O yüzdendir boğazımın düğümlenmesi.
Aklımın başımdan gitmesi.
Gözümün yaşarması.
Şehit kelimesinden sonra, ister Ahmet densin, ister Mehmet, ister Mustafa…
O ilk kelime yeter bana.
*
Bugün, şehit düşen askerlerimizin görüntüsünü gördüm.
Vurulup tertemiz alnından, uzanmış yatıyorlardı…
“Türk askerinin kanının aktığı yerde, artık hiçbir şey aynı şekilde devam edemez” açıklamasını hatırladım.
Bundan sonra, nelerin değişeceğini hesap edemedim.
Artık, durmak olmaz.
Vurmak…
Başka türlüsünü düşünemeyiz.
Tahammül sınırı, ölçme biçme dönemi aşılmış olsa gerek.
