Aramızda bir bıçak. Sarı saplı, keskin, ucu sivri. Onu aramıza kim koydu?

Aşkımızı kıskanan biri. Bir sahnede hani ne diyorlar, bir tabanca varsa, oyunun bir yerinde patlar.

Bıçak da öyle olmalı.

Ya sen bana kıyacaksın ya ben sana.

Bu oyunu kim yazmış? Aşka karşı olanlar, sevgisizler, kötüler. O keçi sakallı yönetmen.

Aşk ile sevgiyi hor kullandılar. Zavallılar. İkisi de deforme oldu, anlam kaybına uğradı, hatta lügatten atıldılar.

Öyle bir vakte vardık ki, aşk demek ayıp sayılıyor, ilişki daha sıcak.

Bu vandallığı kim yapıyor? Onlar. Baydı ama, sürekli onlar, onlar.

Onlar kim? Diyemem. Dilini mi kaybettin? Evet.

Olsa bile “A” deyince dilini kesiyorlar.

Çiçekler çelenklere ayrılmış, kuşlar küsmüş, bulutlar dağılmış.

Yine de biz ilk günkü gibi sarmaş-dolaş, ilk günkü gibi heyecanlı.

O yönetmen bu sebeple bize taktı.

Final sahnesi için bir köprüye gidiyoruz. Yan yana duruyoruz. Aramızda alçak bıçak. Bir an aşağıya bakıyorum. Köpüre köpüre akan ırmak.

Yönetmen motor deyince el ele tutuşup nehre atlayacağız. Bıçak bizi kolluyor. Anlıyorum motor deyince saldıracak.

Yönetmen “M” deyince atlıyoruz. Bıçak da atlıyor ama geç kaldı.

Yönetmen kameramana dönüyor. Kameraman rahat “Sıkıntı yok, çektim” diyor. Yönetmen rahatlıyor.

Biz suya dalıp kaybolduk, bıçak ise dağıldı. Meğerse bu bıçak cin şeytanı, yönetmen ise insan şeytanı imiş.

Atlama sahnesi ile birlikte salondaki seyirciler ayağa kalkıp çılgınca alkışlıyor. Ölümü alkışlıyorlar, birlikte intiharı. Yönetmen pis pis sırıtıyor.

Seyirciler o sahneyi kucaklayıp karlı geceye doğru uzaklaşıyor.

Işıklar sönüyor, perde iniyor.

Biz boş salona oynuyoruz. Son sahneyi kimse görmüyor.

Sudan çıkıp el ele yürüyoruz.

Ee! Yönetmenin bir oyunu varsa.

Bizim de bir oyunumuz var.