Kalbi karartan, nefsin şu iki tezahürüdür: Hırs ve Hınç!

Ki kalp, aynı zamanda aklın terazisidir; o bozulduğunda akıl da bozulur.

Gezi eşkıya kalkışmasından yaklaşık altı ay sonra, dershanelerin kapatılması kararına karşı başlatılan medya kampanyasının şirret ve şedit dilini hatırlayanlar, dershane sorgulamasının giderek FETÖ kuruluşlarının tamamını kapsar hale gelmesiyle o dilin, Müslümanlar nezdinde değerleri bâkî olan sahabenin, ulemanın, ariflerin, mutasavvıfların, dervişlerin... istismarına nasıl evrildiğini de iyi hatırlayacaklardır.

İlginç olan, o şirret, şedit ve istismar merkezli dilin çift yönlü bir işleyişle tahkim edilmiş olmasıydı. Şöyle ki, ilk bakışta dershanelerin –sonradan FETÖ’ye ait diğer kuruluşların- savunması gibi görünen haysiyetsiz o dil, aynı zamanda yeni uçlanmaya başlayan fitneyi reddederek devlet ile milletin bekasını isteyen sivil ve siyasi kesimlerin kötülenmesini de ihtiva etmekteydi.

Öyle ki, FETÖ’nün o günlerdeki kalemli tetikçileri, mezkûr kötülemeye başvurularken, “Hani siz rejime karşıydınız; ona karşı mücadelemizde bizleri neden yalnız bırakıyorsunuz” vb. sorularla, savunmalarına mağduriyet yüklemek isterken, karşıtlarını da peşinen mahkûm ederek, kendilerince çift katlı bir başarı sağlamış oluyorlardı.

Malum kişilerce tekrarlanmasındaki psikolojik nedenleri şimdilik paranteze alarak, söz konusu FETÖ taktiğinin, mebzul miktardaki örneklerinden sadece birisine yakından bakalım:

“Evdeki bulgura razı olalım?” Yooo olmayalım, o bulgur kurtlandı çünkü, böceklendi, mayası değişti.

En azından bunu söyleyelim. Ki bulgurun kurtlardan, böceklerden temizlenmesi mümkünse, mayasının düzelmesi mümkünse o yapılsın.

...Evdeki bulgurun böcekli halinden sizlere yemek yapılsa onu yer miydiniz?”

Burada iki şey var:

Son cümle bir soru: “Siz böyle kurtlu bir bulgurdan yemek yapılsa yer misiniz?”

İlgili kişideki FETÖ etkisine sadece şu yönden işaret etmeliyim: Onlar kendi hezeyanlarına, adi mülahazalarına tek ve nihai bir gerçekmişçesine kibir gücüyle tutunuyorlardı. Naklettiğim sözleri söyleyen kişi de, kendi söylediklerine aynı düzeyde inanıyor olmalı ki, devirdiği çamların farkında bile varamıyor.

Karaman Hocamız, iktidarla mesafesini bir İslâm âlimi olarak belirleyip, konunun siyasi yönünü buna tabi kılarken, o kişi kendi siyasi bağnazlığını meşrulaştırmayı öne alarak, ilmi ona tabi kılmaya çalışıyor. Ama her durumda zikrettiğimiz bağlamdaki şu aslî maksadı değişmiyor: İktidarı olumsuzluklarla mahkûm edebilmek için her şart ve durumda onu kötülemek ve bundan elde edebileceği yararla şirret dilini yeniden bilemek!

Dolayısıyla “Bulgur kurtlandı” sözünü terane edindiği anda, kendince iktidarı kötülemekle kalmamış, bunu tescil etmiş; kendisine katılmayanların tutumunu şüpheli hale getirmiş; katılanları da eylemlerinin her türüyle meşrulaştırmış oluyor.

Bu durumda, o kişinin hırsına ve hıncına yenik düşerek kalbini kararttığı ve dolayısıyla aklını da kirlettiği gerçeği kalıyor geriye.

Ve herkesin sevdikleriyle birlikte haşrolunacağı!