Bazı insanlar tanıyorum. Allah onları itiraz etmek için yaratmış sanki.

Ağzınızdan çıkan daha ilk kelimede, arkasından ne geleceğini bile bilmeden “Hayır!”ı bastırır. Bir kere hayır dedikten sonra da onu ondan döndürmenin imkânı kalmaz.

Ona göre hiçbir teşebbüs iyiniyetle bağdaştırılamaz. Her teşebbüsün arkasında bir gizli kötü niyet yatar. Kendisinden bahsedildiğinde niye beni konuşuyorsunuz der. Konuşmadığınızda niye konuşmuyorsunuz diye itiraz eder. Kendisinin iyiliklerinden bahsedildiği söylense bu defa da “siz bana cenaze merasimi tertipliyorsunuz” itirazında bulunur.

Aynı teşebbüsü birlikte gerçekleştirme teklif edilse “benim imkânlarımdan yararlanmak istiyorsunuz” der. Teşebbüs bu kez müstakilen gerçekleştirilir, bu defa da: “Beni niye dışladınız” itirazında bulunur.

İki kere ikinin dört ettiğini mi duydu, itiraz hazırdır: Hayır!

Dön dolaş iki kere ikinin dört ettiği sonucuna varırsa ve bu defa muhatap ona: “İşte sen de iki kere iki dört eder, diyorsun” hatırlatmasında bulununca buna da itiraz hazır: “Hayır o başka bu başka, bu benim iki kere ikim” der.

Tamam, insanlar nankördür. Ama nankörlük onun sayısız özelliklerinden, huylarından biridir. Ama o, insan nankördür derken kendini bütün insanların dışında tutar, herkes nankördür bir o nankör değildir. İnsan aculdür, zalimdir dendiğinde de: “Hayır, diye itiraz eder, örneğin ben acul da değilim, zalim de değilim” der.

Yanlışa düşmek de insanca bir zaaftır değil mi?

Ama yanlışa düşmek yeryüzünde yalnızca onun için caizdir. O, yanlışa bilmeden düşer. Başka herkes o yanlışı bile bile işler. O yanlış, o eksiklik başkası için bir kötü niyetin tezahürü olarak tecelli eder. Onun düştüğü her yanlış masumcadır, ama aynı yanlış başkasında kasıtlıdır, taammüdendir...

Herhangi bir konunun müzakeresinde birinin ağzından çıkan ilk kelimede: ”Katılmıyorum” diye itiraz eder. “Ama daha sözüm bitmedi ki!” denildiğinde: “Ben senin ne diyeceğini biliyorum” der.

Böyle birine belki paranoyak demek de mümkün. Belki paranoyaya musap olanlar da vardır aralarından. Ama bana kalırsa, bir huydur bu. Kimi insanların huyu...

O da can çıkmayınca çıkmıyor. Ama müşarünileyhe bunu söyleseniz, ona da itiraz eder, ben istesem huyumu canım çıkmadan değiştirebilirim, der. Eh hadi öyle olsun, der gülüp geçersiniz. Bu sefer de ona kızar, ne gülüyorsun, diye çemkirir.