Efsane devam ediyor. Daha geçen hafta başladık. O bakımdan çok bir şey kaçırmış sayılmazsınız.
Yine de kısa bir özet geçeyim…
Adamımız
evden çıkmadan evvel son bir kez boy aynasında kendini kontrol etmek maksadıyla baktığında kafasını görememiş, “
” diye sessiz bir çığlık atmıştı. Çünkü saygıdeğer eşi aynanın duvardaki yerini değiştirmiş, biraz aşağıya almıştı. Ne ki
olan bitenden habersizdi. Eşi hanımefendiye, “
” diye ünleyince, “
” karşılığındaki mecazı bile anlayamamıştı. Boğulacak gibi olmuş, can havliyle kendini dışarı atmıştı. Korumalarına yalnız başına yürüyeceğini söyleyerek yola koyulmuş, neden sonra da akıl yürütmeye başlamıştı: “
”
Evet, şimdi maceraya kaldığımız yerden devam edelim.
Biçare Kemal Bey akıl yürüterek kafasının olduğuna hükmetti. Buna da o kadar sevindi ki neredeyse oracıkta bağıracaktı: “
”
Kendini zorlukla tuttu, bağırmadı.
Bir an için zihni bulanıklaştı. Emin olmalıydı. Titreyen parmaklarıyla gözünü, burnunu, kulaklarını, saçlarını kontrol etti.
Kafası yerinde duruyordu. Derin bir nefes aldı. Kısacık bir andı, ama kuyruk sokumuna kadar terlediğini hissetti.
Son olarak bıyıklarını iki ucundan çekerek kontrol ederken de yoldan geçen birkaç kişinin yadsıyan bakışlarına maruz kaldı. Kimse umrunda değildi. Kafası yerinde duruyordu ya, önemli olan buydu.
Çok geçmeden zihni yine bulanıklaştı.
Eşim neden bana, kafan nerde, dedi; makam şoförüm ve korumalarım kafam yokmuş gibi dehşet içinde neden baktılar; hele hele o münasebetsiz taksi şoförü neden “
” şeklinde bağırdı; hepsinden önemlisi, dikkatlice baktığım boy aynasında neden kafamı göremedim, diye sorguladı.
Öyle ya, aynalar yalan söylemezdi.
Korkunç bir ürperti bütün bir vücudunu sardı ama çok geçmeden, “
” diyerek kendini rahatlattı.
Yazık ki, bu da uzun sürmedi.
Kuşkuyla ellerine baktı.
Yoksa?!...
Ellerim bana bir oyun oynamış olabilir mi, diye söylendi, “
”
Ellerine baktı. Bakmakla da yetinmedi, sağlama bağlamak istedi. Tüm parmaklarını soldan sağa doğru saydı. Eksiksizdi. Bir de sağdan sola saydı. Aynı sonuca varınca kesin emin oldu.
Aynada göremediği kafasını elleriyle kontrol edebiliyordu ama elleriyle kontrol edebildiğini, eşi ve korumaları ve o lanet olası taksici göremiyordu.
Aklına birden “
” (Hollow Man) filmi geldi. Fakat ben full değil, kısmen görünmüyorum, diye düşündü.
Zira, aynada kafasının dışında her bir şeyini gayet net görmüştü.
Nedense o meşhur Çin atasözünü hatırladı: “
”
İlkin kafası felaket karıştı. Kelebek olarak kendisini tahayyül edemedi. Sonra mezkur atasözünden hareketle rüya görebileceğini düşündü.
Sevindi.
Sonra, bu ne tuhaf rüya, diye söylendi, hani kafam nerde; neden tek parça görünmüyorum?
Arkadaş zoruyla izlemek zorunda kaldığı ve çok tuhaf bulduğu filmlerden “
” (Inception) aklına geldi.
'ın yönettiği bu filmde
(Leonardo DiCaprio) adlı olağanüstü hırsız insanların bilinçaltındaki değerli sırları çalıyordu. En azından aklında öyle kalmıştı.
Acaba birisi de benim bilinçaltıma ulaşamayınca, mecburen kafamı çalmış veya rehin almış olabilir mi, diye düşündü.
Eşzamanlı cep telefonu çaldı. Bir rüyadan, daha doğrusu kabustan uyanırcasına baktı; özel kalemden aranıyordu.
'yle randevusu vardı.
Bu kafayla nasıl görüşecekti? Bahçeli, “
” derse, ne cevap verecekti?
Aklına birden, “
” cevabı geldi. Bulduğu cevaptan dolayı da çok rahatladı. İyi ki Erdoğan var, diye düşündü.
Telefonu tekrar çaldı.
Telefonun ucundaki kadim bir dostu, “
” dedi. Mesafeli bir vurgulamayla,
” diye sordu. Kadim dostu kahkahayı patlattı: “
”
Espri yapmıyordu, gayet ciddiydi.
'yle görüşmesi bitmişti. Her halinden rahatlamış olduğu anlaşılıyordu
Gazetecilere kısa bir açıklama yaptı: “
”
Demek ki, görüşmede,
onu omuzları üzerinde bir kafa taşıdığına ikna etmişti.
Nasıl mı?
Haftaya yine bugün, yani, Cumartesi; 3. Bölümde, bekliyoruz.
