Soma''da yaşanan maden faciası, yüzlerce insanın hayatına mâlolduğu gibi, ocakları söndürdü, hem bireysel hem de toplumsal hafızamızda unutulmayacak izler bıraktı. Düşünün, yerin yüzlerce metre derinliğinde çalışıyorsunuz, her an her şey olabilir, en küçük bir kıvılcımda beklenmedik felaketler yaşanabilir. Ve yaşanıyor da. Tam vardiya değişim saatinde ve yüzlerce işçinin aynı anda madenin derinliklerinde bulunduğu bir vakitte. Bir maden ocağı uğruna yüzlerce ocak sönüveriyor.
Bu tür büyük felâketlerde toplumumuzdaki dayanışma ruhu ve diğergâmlık, beni her zaman etkilemiş ve ''değerlerimizi galiba kaybediyoruz'' şeklindeki karamsarlığımı da dağıtmış, geleceğimizle ilgili yeni umutların yeşermesine vesîle olmuştur. Maden kazalarında, depremlerde veya başka büyük felâketlerde hayatını kaybeden insanlarımızın geride kalanlarının acısını samimiyetle paylaşmayı becerebilmişizdir. Bu, bizim güzel bir toplumsal hasletimizdir. Büyük üzüntüler yaşıyoruz, tertemiz insanlarımızı kaybediyoruz, ama bazı değerlerimizin bu zor zamanlarda yaşamaya devam ettiğini görüyoruz.
Soma maden faciasından sonra gerçekleştirilen kurtarma çalışmalarında pekçok ayrıntıdan sözetmek mümkün. Hepsi insanın gözlerini yaşartacak kadar duygu yüklü bu ayrıntılardan bir tanesi gerçekten yüreğimi dağladı ve böyle insanların hâlâ vârolduğunu görmek, toplumumuzun ve insanlığımızın geleceği adına beni hayli umutlandırdı. Bir madenci kendisini kurtarmaya gelen kurtarma ekiplerine ''beni bırakın, arkadaşım aşağıda onu kurtarın, onun karısı hamile'' diyebilecek kadar büyük bir merhametlilik ve diğergamlık örneği gösterebiliyorsa, bu toplumda hâlâ yaşayan güzel şeyler var demektir. Düşünün, bu işçi kardeşimiz, herkesin kendi canını kurtarmak için birbirini ezercesine bir tarafa koşuşturduğu bir hengâme içinde, saatlerce o karanlığın dibinde ve belki de umudunu kestiği anda bir el uzanıp kendisini çıkarmaya çalışıyor, kurtulacak, yeniden ailesine kavuşacak. Fakat kendi canını düşünmeden ''beni bırakın, aşağıdaki arkadaşımı kurtarın, çünkü onun karısı hâmile'' diyebiliyor. Bu madenci kardeşimizin davranışı, bana Yermük Savaşı''nda yaşanan bir diğergâmlık örneğini hatırlattı. Yermük Savaşı, Müslümanların kendilerinden yedi kat daha kalabalık Bizans ordusu ile karşı karşıya geldikleri büyük bir savaş olarak bilinir. Hz. Ayyâş, Hz. Hâris ve Hz. İkrime bu savaşa katılmış sahâbedendi. Bu zorlu savaşta üçü de ölümcül yaralar alıp düşerler. Üçü de ölmek üzeredir. O sırada harp meydanını dolaşarak, amcasının oğlu Hâris''i ve diğer arkadaşlarını arayan Hz. Huzeyfe, onları görür, koşarak Hz. Hâris''in yanına gider, kırbasını çıkararak ''Su istiyor musun?'' diye sorar. Konuşacak mecâli olmayan Hâris tam suyu içeceği esnada biraz ileride yatan İkrime''nin ''Allah rızası için bir damla su!'' diye inleyen sesini duyar. Hâris bu yalvaran sesi duyar duymaz, içmekten vazgeçer ve gözleriyle Hz. Huzeyfe''ye işaret ederek suyu İkrime''ye götürmesini ister. Hz. Huzeyfe alelacele İkrime''ye doğru gider, kırba ile su içirmeye çalışır. İkrime tam suyu yudumlamaya başlayacakken Hz. Ayyâş''ın ''Allah rızası için bir damla su'' diye yakaran sesini duyar. İkrime, Hz. Huzeyfe''ye bakışlarıyla suyu Ayyâş''a vermesini ister. Hz. Huzeyfe bu defa hızla Hz. Ayyâş''ın yanına varır fakat artık Hz. Ayyâş su içecek halde değildir, Kelime-i Şehâdet getirir ve ruhunu teslim eder. Hz. Huzeyfe, Hz. Ayyâş''ın şehid olduğunu görünce elindeki kırba ile geriye döner, bir koşuda İkrime''nin yanına varır, kırbayı uzatır, fakat İkrime de şehid olmuştur. Onu bırakır ve Hâris''in yanına koşar, ancak o da şehid olmuştur. Üç arkadaş ölüm anında dahi nefislerini arkadaşlarına tercih etmede birbirleriyle yarışmışlardır. Karısı hâmile olan arkadaşının kurtuluşunu kendi kurtuluşuna tercih ederek tam bir ''îsâr'' örneği veren bu tertemiz madenci kardeşimizin davranışı, bana Yermük Savaşı''nda yaşanan bu olayı hatırlattı. Belki küçük, çok bireysel ama umutları yeşerten bir olay. Anadolu''nun tertemiz insanında henüz kaybolmamış güzel değerler var.
