Hiçbir darbe en başında tasarlandığı haliyle gerçekleşmemiş, hiçbiri de amacına ulaşmamıştır. Darbeyi yapanlar kısa vadeli çıkar sağlamış olsalar da, uzun vadede hem kendileri kaybetmiş, hem de ülkeye kaybettirmişlerdir.
Bozulan ekonomi, tahrip olan sosyoloji ve yara alan siyaset ülkeye bir yük ve miras olarak kalmıştır sadece. Darbeyi yapan hiçbir asker ya da ona yardım eden siviller, milletin gönlünde yer etmemiş, hiçbir yerde hayırla yâd edilmemiş ve lanetli isimler olarak tarihe kaydolmuşlardır.
Ne hazindir ki, Türkiye’nin tarihi darbelerin yarattığı acı, travma, savrulma ve kaoslarla doludur. Kimse de bundan ders almamış ve yeniden darbeye teşebbüs etmiştir.
Ülkenin gençleri bu darbelerde kandırılmış, aydınları tehdit edilmiş, kimi gazetecileri kalemlerini satmış, kiminin kalemi kırılmış, kimi bürokratları da statükoya teslim olmuştur.
Ne yana baksanız dram, ne yana baksanız utanılacak bir hikaye dinlersiniz darbeler hakkında.
28 Şubat benim kuşağımın en canlı ve en şiddetli yaşadığı darbe olması açısından ayrı bir yere sahiptir. Kişisel olarak yazılarımdan dolayı yargılanmam, mahkum olmam, mesleğimi yapamaz hale gelmem ve sonra da ülkeden ayrılmak zorunda kalmam, bana bu darbeyi ayrıca derinden hissetmiştir.
O dönem “İslamcı, muhafazakar, dindar...” diye tanımlanan kesim olarak azınlık psikolojisiyle, bugünden çok farklı bir ruh haline sahiptik. Dayanışma, yardımlaşma, özveri, fedakarlık, dürüstlük… sanırım 28 Şubat’ı yaşayan herkesin etrafında gördüğü şey buydu.
Fakirdik ama garibanlara en çok biz yardım yapardık.
Gücümüz yoktu ama zulme karşı en çok bizim sesimiz çıkardı.
Devlette adamımız yoktu ama adaletsizliğe en çok biz itiraz ederdik.
Paramız yoktu ama gözümüz toktu. İnsanlar bize mallarını, paralarını emanet ederdi.
Hayallerimiz büyüktü. Siyasetin, ekonominin, bürokrasinin çok ötesinde, dünyayı değiştirecek hayallerdi bunlar.
Çok çalışıyorduk, çok okuyorduk, çok düşünüyorduk ve çok samimiydik.
Muhafazakar camianın her kesimi, bu baskı sürecinde diri kalmayı, kendini geliştirmeyi, sahaya hakim olmayı başardı.
Sanırım her darbede olduğu gibi, 28 Şubat post modern darbesini yapanlar amaçlarına ulaşamadıkları gibi, Türkiye’nin geleceğini etkileyecek bir zemini ve toplumsal yapının inşasını sağlamış oldular.
28 Şubat darbesinin yarattığı atmosfer, muhafazakâr camianın iktidara yürüyüşünü hızlandırdı. Sonunda da 2002’de AK Parti eliyle iktidar olundu. O muazzam entelektüel birikim, insan kaynağı ve zihin gücü bir anda AK Parti’ye aktı ve Türkiye tarihinin en önemli değişimini ve dönüşümünü yaşadı.
Buradan yola çıkıp, 28 Şubatçılarla muhafazakarların ortak çalıştığını iddia eden aklı evveller var. Onlara tavsiyem o dönem gazetelerini okumalarıdır. Şimdi AK Parti sevdalısı gibi gözüken bu gazeteler/gazeteciler bizi yok etmek için nasıl canla başla çalışıyordu görürsünüz.
Şimdi aradan geçen 20 yıldan fazla zaman zarfında bizler artık ülkeye, devlete ve sisteme, sosyal hayata hakim bir haldeyiz nereyse. Sanırım bunu ne biz, ne de darbeyi yapanlar hayal ediyordu.
Burada 28 Şubat baskısını ve acısını yaşayanları daha büyük bir imtihan bekliyor. Çoğunluk olarak, bir zamanlar bize ne kötülük yapıldıysa onları tekrar etmemek, her kesimden insanın mutlu yaşaması için bir sistem kurmak düşer üzerimize.
